Βρόχινες συλλαβές...

Πάντα θα ξενυχτάω και θ' ανασαίνω τις συλλαβές της βροχής...

θ' ανακατεύω και θα χαλάω τη σειρά των λέξεων...

στη κόψη της νύχτας ακροβάτες του ονείρου...

Θα τις βάφω σε αποχρώσεις του μπλε και θα τις στέλνω να σου χτυπούν το τζάμι

θα τις δίνω φωνή να γεμίζουν τις χούφτες σου βρόχινα τραγούδια

θα τις στέλνω να παίζουν κρυφτό και να κάνουν τσουλήθρα στην οθόνη σου

θα μπλέκονται με τις δικές σου και θα γίνονται "με λέξεις δικές σου και δικές μου γραμμένο"

θα συνεχίσω να τις ταξιδεύω πάνω σε εισιτήρια με επιστροφή...

θα τις αφήνω με τα βότσαλα και τα κοχύλια εκεί που σκάει το κύμα, ν'αλμυρίζουν φιλιά...

Θα τις δίνω μια παιδική ομπρέλα με μπαλένες στρεβλωμένης νοσταλγίας

και θα τις στέλνω να πλατσουρίζουν σε μοναχικές λιμνούλες

που καθρεφτίζονται δακρυσμένα φεγγάρια...

Θα τις ονομάζω λύπη και θα τις αφήνω να κυλάνε στα μάτια

Το βελούδινο πουγκί που φυλάω τ' αποσιωποιητικά σου, θ' ανοίγω...

θα τα σκορπίζω στα υγρά καλντερίμια της σκέψης...

να τρυπώνουν σε κάθε ..."μου"... να μην το νιώθεις αιχμηρό...

να γίνουν ο άφωνος λυγμός σ' εκείνο το ανείπωτο "έλα πάρε με"...

να δίνουν στίγμα σε σιωπές σκορπισμένες στο χρόνο...

να ζωγραφίζουν ευχές στα πεφταστέρια που δεν πρόλαβα...

να σφηνώνουν στις χαραμάδες να μην μπάζει κρύο η ψυχή...

να σταλάζουν σταγόνες αιμοστατικές σ' αόρατες πληγές...

να φτιάχνουν μικρά βεγγαλικά που θα σκάζουν στη νύχτα ποιήματα...

να είναι τόσο "εσύ" που πιο πολλά οι λέξεις σου δεν θα μου πούνε...

Αναστασία