Τόλμη και γοητεία. Ο Λάζαρος Μουρκάκος γράφει για τους γοητευτικούς... ερυθρόλευκους

Αν ο Ολυμπιακός αρχίζει να μας γοητεύει, όπως έπραξε στο παιχνίδι με την Κέρκυρα, αν το κάνει και στα προσεχή παιχνίδια, θα έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο και όχι μόνο με μια ομάδα που μπορεί να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Ο Λάζαρος Μουρκάκος γράφει για τους... "γοητευτικούς ερυθρόλευκους".Μια ολοκαίνουργια ιστορία ήταν η νίκη του Ολυμπιακού στην Κέρκυρα. Μπορεί επί της ουσίας να μην δίνει ούτε μισό πόντο παραπάνω από τους τρεις που πήρε από το ματς με τον Ηρακλή, αλλά δεν ήταν επανάληψη του ίδιου έργου....

Αν ο Ολυμπιακός αρχίζει να μας γοητεύει, όπως έπραξε  στο παιχνίδι με την Κέρκυρα, αν το κάνει και στα προσεχή παιχνίδια, θα έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο και όχι μόνο με μια ομάδα που μπορεί να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Θα μπορέσουμε να μιλάμε για την αυγή μιας νέας εποχής που θα έχει βάθος χρόνου, ορίζοντα. Αυτό σε τελική ανάλυση πρέπει να είναι το ζητούμενο.

Δεν ήταν μια αδιάφορη νίκη αυτή της Κυριακής, δεν ήταν μια νίκη για την οποία κλείσαμε τα μάτια με την λήξη του ματς και δεν είχαμε τίποτα να θυμόμαστε. Αφήνει κάτι στον Ολυμπιακό η κατάκτηση των τριών βαθμών, πολύ περισσότερα από την διατηρήσηση της διαφοράς στους πέντε πόντους από τον Παναθηναϊκό.

Το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή. Αλυτο το μυστήριο της. Οποιος κάνει προβλέψεις με σιγουριά, δεν έχει συνειδητοποιήσει το απρόβλεπτο, την ομορφιά. Και της ζωής και του ποδοσφαίρου. Τα εύκολα προγνωστικά, για το που θα πάει το καράβι, που θα καταλήξει ο Ολυμπιακός, μακριά μας. Καταγράφουμε την πργματικότητα, που μπορεί από παιχνίδι σε παιχνίδι να αλλάξει. Τα θετικά, όμως,  και σίγουρα βήματα βέβαια δίνουν μια άνεση για το επόμενο.

Να σταθούμε πρώτα στον χαρακτήρα που βγάζει ο Ολυμπιακός, στην ισχυρή προσωπικότητα που δεν έχει να κάνει με το αν προσφέρει θέαμα. Και πριν από το ματς με την Κέρκυρα και την προηγούμενη μέρα του παιχνιδιού με τον Ηρακλή, οι ερυθρόλευκοι είχαν δει τον Παναθηναίκό να κερδίζει και να πηγαίνει την διαφορά στους τρεις βαθμούς. Δεν διαπίστωσα ούτε στο ελάχιστο την πίεση μιας ομάδας που θέλει να διατηρήσει το σημαντικό προβάδισμα. Αυτό είναι το ένα.

Πάμε στα σημαντικά, έτσι όπως τα θεωρούμε εμείς. Ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού Γιάνης Μώραλης, μετά το ματς με την Κέρκυρα ανεφέρθηκε στην δημιουργία ομάδας, όπως το 1996. Δεν εννοούσε μόνο με έντονο ελληνικό στοιχείο, όπως θα επιδιώξει να κάνει ο Ολυμπιακός, ή, τουλάχιστον δεν εννοούσε κυρίως αυτό.

Το να πείθει ο Ολυμπιακός και με την απόδοση του, με την εικόνα του, έχει να κάνει και με το σήμερα, αλλά κυρίως με την επόμενη μέρα. Το σήμερα έχει να κάνει με κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, όσο και αν προσπαθούν, προπονητές και τύπος. Με την ομορφιά. Να τους βράσουμε όλους αυτούς που έκαναν τον κόσμο μας χειρότερο. Τους ρεαλιστές στο ποδόσφαιρο, τους τεχνοκράτες στη ζωή.

Ο κόσμος δεν θέλει να κερδίζει η ομάδα του, δεν θέλει μόνο αυτό, αλλά και να ευχαριστιέται. Η ψυχούλα του και τα ματάκια του. Την ουσία, που πέφτει πολλές φορές στο τραπέζι, πόσες φορές μπορείς να την φάς και να μην  την βαρεθείς. Με πόσους τρόπους μπορεί να σου σερβιριστεί και να μην δυσανασχετήσεις. Την ομορφιά, όμως, ποτέ. Οσες εικόνες της Μπελούτσι να περάσουν από τα μάτια σου, θα θέλεις και άλλες. Το τακουνάκι του Ιμπαγάσα, την κάθετη πάσα του, την προσποίηση του Μιραλάς, τα γκολ του Πάντελιτς. Αυτά είναι που μένουν.

Πέρυσι πήρε το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Και τι έγινε; Εδειχνε ομάδα με ορίζοντα; Πρόπερσι το πήρε ο Ολυμπιακός, αλλά δεν έπειθε κανέναν. Ο Ολυμπιακός που είδα στην Κέρκυρα μου άρεσε και με έπεισε. Δεν μπορώ να πώ και για προσεχώς, από την στιγμή που πρέπει να τον δώ σε περισσότερα ματς με εικόνα σαν και αυτή που είχε την Κυριακή, αλλά δεν μπορεί να περάσουν απαραίτητα και όλα αυτά τα ωραία που έβγαλε στο χορτάρι.

cosmo