(Παρα)παιδεία

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠ’ το νηπιαγωγείο ακόμα, με το κινητό στο χέρι. Με τη (μέση) ελληνίδα μάνα να του (της) γιορτάζει τα γενέθλια με «ετοιματζήδικα» εδέσματα, μη φτιάξει η ίδια καμιά πίτα. Κι αν πρόκειται η κορούλα να παρελάσει, καλείται η κομμώτρια στο σπίτι για τον καλλωπισμό της κόμης και των δυο. «Εξ απαλών ονύχων» οι συνήθειες, απ’ τη βάση του το «οικοδόμημα», μη μας πουν φτωχούς και καθυστερημένους.

ΥΣΤΕΡΑ ήρθε το γυμνάσιο. Με μια τσάντα βιβλία και με «αναβαθμισμένα» προβλήματα και υποχρεώσεις το παιδί, δεν πρέπει να… μελαγχολήσει. Πώς αφομοιώνεται η «ύλη», πώς συλλαμβάνονται οι κάποιες απλές έννοιες; Δεν είναι αναγκαίο να μελετηθεί η ύλη, να αναλυθούν οι έννοιες. Τις σαρώνει η αποστήθιση σαν τα σκουπίδια στο χαλί και το πρόβλημα λανθάνει. Με αρωγό του σχολείου το δραχμοβόρο φροντιστήριο που πιστοποιεί την άγνοια και την αγραμματοσύνη δυνατή και ακριβοπληρωμένη....

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ το λύκειο της «πενταήμερης» και των άδειων αιθουσών όσο πλησιάζουν οι «πανελλαδικές». Με την κωδικοποιημένη αποστήθιση υποκατάστατο της γνώσης, ωστόσο, απαραίτητο «εισιτήριο» για το πανεπιστήμιο. Απ’ το σχολειό στο σπίτι, από ‘κει για αγγλικά και για (λυμένες) ασκήσεις στο φροντιστήριο… το αρρώστησαν το παιδί. Ποιοι; Πώς, γιατί; Το σύστημα και οι «λειτουργοί» του. Εντός (δημοσίου) σχολείου και εκτός, με τα δίδακτρα στο χέρι να τρώνε του γονιού το πορτοφόλι και με την αγωνία να του τρώει την ψυχή. Χωρίς να τον έχει αγγίξει η χαρά της γνώσης. Τίποτα δεν ανέλυσε μόνος του αυτενεργώντας, δεν μελέτησε (απλά διάβασε) και ό,τι «έμαθε» είχε ημερομηνία λήξης. Και, βέβαια, εδώ, μην ξεχνάμε την καθηγητική αλητεία που τον διορισμένο (καθηγητή/τρια) στο δημόσιο τον θέλει μαθητέμπορα, να μαδάει τον μαθητή ΤΟΥ στο σπίτι.

ΜΕ την παραπάνω «υποδομή» και την αντίληψη περί εκπαίδευσης, κουρασμένο και εξουθενωμένο απ’ τη διαδικασία της από στήθους απόδοσης όρων και εννοιών, «χρίστηκε» φοιτητής/τρια. Ώριμος για την εκλογική φοιτητική του μάχη, αφομοιωμένος στο «ντεκόρ» με τραπεζάκια και αφίσες. Με ύφος και κρυφό τσαμπουκά απέναντι στον καθηγητή και την εύνοια του δεύτερου ανταλλάξιμη με την ψήφο του πρώτου.

ΤΟΥ «στοίχισε» η… μόρφωση, μας στοίχισε η παιδεία του, ωστόσο, κατά το «φιλία αγορασμένη και μη εξασφαλισμένη» σκεφθήκαμε τα τεσσεράμισι (4,5) δις το χρόνο για την παραπαιδεία! Βάλε και κάποια (πολλαπλάσια) δις για τη δημόσια, κατέβασε το κεφάλι και πλήρωνε… φόρους.