Έρχονται στιγμές που νιώθω ενοχές απέναντι στον 17χρονο γιο μου και στη δική του γενιά. Έτσι όπως τα κάναμε εμείς οι μεγάλοι, έτσι όπως τα καταφέραμε, έτσι όπως τα «φάγαμε» (σίγουρα όχι όλοι, αλλά τα διάφορα λαμόγια επιχειρηματίες, τα golden boys, αλλά και πολλοί ανάμεσά μας που έπαιρναν δάνειο για να αγοράσoυν τζιπ ή να πάνε διακοπές στη Μύκονο).
Βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών. Το θυμό για την Ελλάδα που τους καλούμε να ζήσουν. Βλέπω την αγωνία για το αν θα έχουν δουλειά, για το αν θα πρέπει να γίνουν μετανάστες στο εξωτερικό για να δουλέψουν εκεί – γιατί η πατρίδα τους μοιάζει με καμένη γη μετά από πόλεμο....
Βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών. Το θυμό για την Ελλάδα που τους καλούμε να ζήσουν. Βλέπω την αγωνία για το αν θα έχουν δουλειά, για το αν θα πρέπει να γίνουν μετανάστες στο εξωτερικό για να δουλέψουν εκεί – γιατί η πατρίδα τους μοιάζει με καμένη γη μετά από πόλεμο....
Όμως μέσα από τον Γολγοθά που βαδίζουμε όλοι μας γίνεται φανερό κάθε μέρα που περνάει ότι χτίζεται μια καινούργια Ελλάδα. Που θα ζει στα μέτρα που μπορεί. Που δεν θα χρειάζεται δανεικά συνεχώς. Που δεν θα έχει ο κάθε απατεώνας βίλα και κότερο και θα εμφανίζεται φτωχός στην φορολογική του δήλωση.Χτίζεται με το αίμα μας, τις στερήσεις και τον πόνο μας μια καινούργια υγιής Ελλάδα (γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι την είχαμε αρρωστήσει).
Και σε αυτήν την υγιή Ελλάδα μετά από 5-6 χρόνια θα κληθεί ο γιος μου και η γενιά του να ζήσουν. Να δημιουργήσουν. Και κυρίως να μην κάνουν τα λάθη τα δικά μας…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου