Μνημόνιο:Η θεραπεία που σκοτώνει

Τα σύννεφα πυκνώνουν, όχι πως δεν το γνωρίζαμε, αλλά η πρόβλεψη είναι διαφορετική από την πραγματοποίηση. Η ελπίδα λέγεται ότι πεθαίνει τελευταία, αλλά στην περίπτωσή μας πολλοί πιστεύουν ότι η ελπίδα έχει περάσει στο στάδιο της εντατικής παρακολούθησης και ουδείς από τους αγωνιούντες συγγενείς τρέφει ψευδαισθήσεις για την τύχη της.

Τα στοιχεία που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα από την Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου και το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά ξεκαθαρίζουν ακόμη περισσότερο την εικόνα μιας οικονομίας άρρωστης...

Μιας οικονομίας που πάσχει όχι μόνο από τις γνωστές ασθένειες -τη βαριά ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης και την υπερβολική κατανάλωση δημόσιου χρέους-, αλλά και από οξεία έλλειψη ρευστότητας, καθώς και απώλεια αναπτυξιακής προοπτικής.

Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το εμπόριο αναφέρουν ότι το 30% των μικρών επιχειρήσεων έκλεισε πέρυσι, ενώ συνολικά η αγορά έχασε γύρω στα 7,5 δισ. ευρώ από τον ετήσιο τζίρο της.

Δεδομένα που δεν ξενίζουν, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι, σύμφωνα με την ίδια πηγή, 6 στα 10 νοικοκυριά δηλώνουν ότι δεν τους περισσεύουν χρήματα και 4 στα 10 φοβούνται να καταναλώσουν.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η δημοσκόπηση που ανακοίνωσε το ΕΒΕΑ, η οποία πιστοποιεί ότι 8 στους 10 ερωτηθέντες είναι απαισιόδοξοι, τόσο συνολικά για την πορεία της οικονομίας όσο για την προσωπική οικονομική τους κατάσταση. Στον αντίποδα βρέθηκε χθες το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, που βλέπει κάποιο φως στο βάθος του «τούνελ», το οποίο ανάβουν οι προσδοκίες στη βιομηχανία, λόγω των εξαγωγών και των παραγγελιών από το εξωτερικό.

Ενα φως όμως τόσο αχνό, όσο και η διεθνής ανάκαμψη που έχει τεθεί τώρα στο στόχαστρο μιας νέας πετρελαϊκής κρίσης που πολλοί φοβούνται ότι θα είναι μακρά και απρόβλεπτη.

Και, βέβαια, τα δεδομένα της ανεργίας, που μιλούν για 690.00 ανέργους, υπερκαλύπτουν οποιοδήποτε άλλο αρνητικό στοιχείο.

Οι στατιστικές είναι εύγλωττες, αν και δεν τις χρειάζεται κανείς για να βγάλει τα συμπεράσματά του, αρκεί η κατήφεια και η ανασφάλεια που είναι διάχυτη πλέον σε ένα λαό που είχε παράδοση στο χαμόγελο.

Στην πράξη, βέβαια, εκτός από τις διαπιστώσεις της ασθένειας, χρειάζεται και η κατάλληλη θεραπεία, γιατί η υφιστάμενη αγωγή δείχνει να σκοτώνει τον ασθενή...

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ


πηγή