Μια φορά και έναν καιρό, ήταν οι Έλληνες…

Σαν να ‘ταν χθες, που καθόμουνα στο θρανίο της τάξης μου και άκουγα, με τα παιδικά μου μάτια ορθάνοιχτα από ενδιαφέρον, τον δάσκαλο μου να μιλά. Έλεγε για ήρωες, για πολεμιστές, για δοξασμένους, για αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, για αρχαίους Ελληνικούς πολιτισμούς, για τιμημένα δαφνοστεφανωμένα κεφάλια δρομέων…Η φωνή του δασκάλου μου επίμονη, καθώς προσπαθούσε να μας μάθει γι΄αυτούς που μας ζύμωσαν, που έπλασαν την γενιά των Ελλήνων και δημιούργησαν την Ελλάδα…

Πέρασαν χρόνια, σήμερα κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου και ακούω από την τηλεόραση όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Διαφθορά, μίζες, σκάνδαλα, πουλημένοι πολιτικοί, ορκισμένοι κλέφτες και ταλαντούχοι ψεύτες, Ξεπουλημένη Ελλάδα…Η Ελλάδα του σήμερα. Ότι απέμεινε απέμεινε από το ολοκαύτωμα της ασυδοσίας των πολιτικών που μας κυβερνάνε χρόνια τώρα. Απλός θεατής, ανήμπορος πολίτης, βλέπω καθημερινά να παίζεται μπροστά μου το βάρβαρο παιχνίδι της ντροπής. Οι άλλοτε υπερήφανοι και δοξασμένοι Έλληνες γίναμε ξαφνικά οι Άθλιοι της Ελλάδας, τα πιόνια, ο περίγελος όλων αυτών των κρατών που η έλλειψη στοιχείων πολιτισμού τα κρατούσε στην αφάνεια, ξαφνικά σήμερα σαν άλλοι ρομπέν των δασών ύψωσαν το ανάστημα τους και έγιναν ελέφαντες. Περιχαρείς μας χλευάζουν, ποδοπατώντας την αξιοπρέπεια μας και λεηλατώντας τα όνειρα μας.

Νιώθω οργή, θυμό, θλίψη, για μένα, για σένα, για όλους μας που στωικά τα υπομένουμε όλα αυτά, που οι φωνές μας δεν ενώθηκαν ραγισμένες και οι γροθιές μας δεν υψώθηκαν για να διώξουμε αυτούς που έφτασαν τη χώρα μας ως εδώ. Είμαστε θύματα και κατηγορούμενοι μαζί σε μια δίκη που εμείς οι απλοί πολίτες, οι ανήμποροι, θα χάσουμε… Κατηγορώ τον εαυτό μου, μα πριν τον μισήσω, ας πάψω να είμαι απλός θεατής σε αυτό το θέατρο σκιών που διαδραματίζεται μπροστά μου… Εγώ, εσύ, εμείς όλοι μαζί, ας γίνουμε πρωταγωνιστές σ’ αυτήν τη δραματική για το έθνος μας ιστορία και ας πολεμήσουμε… όπως οι πρόγονοι μας τότε…

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχαν οι Έλληνες(ας προσπαθήσουμε να το διαψεύσουμε)……