Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να προκύψει υπερκομματική συνεννόηση για ορθολογική ανασυγκρότηση της χώρας;
Το δίλημμα: Μια ενοχλητική αλήθεια ή ένα καθησυχαστικό ψέμα;
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί, όλοι μας, τι έχουν απογίνει οι άνθρωποι του πνεύματος στον τόπο μας; Γιατί αυτή η «άκρα του τάφου σιωπή»; Έχουν μήπως αφομοιωθεί από το Σύστημα και έχουν λουφάξει στα λαγούμια της ιδιοτέλειας ή μήπως τελικά έχουν τελείως εκλείψει;
Την απάντηση έρχεται να δώσει για μια ακόμη φορά ο...Χρήστος Γιανναράς… Ίσως ένας από τους ποιο τολμηρούς αυτής της «συνομοταξίας». Ένας από τους ανθρώπους του πνεύματος που δεν διστάζει να εκφέρει γνώμη, έστω και αν δυσαρεστήσει κάποιους από αυτούς που διαχειρίζονται τους κρουνούς του κεφαλαίου, τους σύγχρονους «τσιφλικάδες», «κομιτατζήδες». Γι αυτό τον χαρακτηρίζω «τολμηρό»… Κάποιοι άλλοι, που έχουν σίγουρα ανάλογη αντίληψη και ικανότητα αξιολόγησης, σαν τον Γιανναρά, φαίνεται να έχουν διαλέξει την …ασφαλή οδό της σιωπής. Δεν ξέρω όμως πως τα βγάζουν πέρα με τη συνείδησή τους. Αν κοιμούνται δηλαδή ήσυχα τα βράδια…
Ας είναι… Οι μπλόκερ, όπως και να ’χει το πράγμα, αγρυπνούν και φαίνεται πως είναι αυτοί που φυλάνε σήμερα Θερμοπύλες!
Αν και την πρόσφατη παρέμβαση του διάλεξε ο Χρήστος Γιανναράς να την κάνει πάλι μέσα από το συστημικό συγκρότημα Αλαφούζου (Καθημερινή), εντούτοις το διαδίκτυο είναι αυτό που την αναδεικνύει.
Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από την πολύ ενδιαφέρουσα, αν και κάπως πεσιμιστική, τοποθέτηση του, αναφορικά με τις πιθανότητες που έχει η χώρα μας να ανακάμψει:
“Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να διαφωνεί με αυτήν την εισήγηση [Να έρθουν σε συνεννόηση οι διάσπαρτες σε όλα τα κόμματα πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με τον τρίπτυχο στόχο: εξορθολογισμός, εξευρωπαϊσμός, εκσυγχρονισμός του ελλαδικού κράτους. Να προκύψει από τη συνεννόηση μια μελετημένη συνολική πρόταση για την ανασυγκρότηση της χώρας. Και να τεθεί η πρόταση σε δημοψήφισμα για έγκριση από τον λαό]. Κάθε Έλληνας θα ήθελε να δει την πατρίδα του να οργανώνεται ορθολογικά, να προσαρμόζεται δημιουργικά σε καινούργιες απαιτήσεις και στοχεύσεις, να αποκτά την ποιότητα υπηρεσιών που είναι αυτονόητη για τον Ελβετό ή τον Φιλανδό. Να γίνει η Ελλάδα μια «Δανία του Νότου», θα το ήθελαν όλοι οι πολίτες της – με εξαίρεση βέβαια τους ψυχοπαθολογικά αεροβάμονες νοσταλγούς του σταλινισμού.
Για μας, τους εκτός επαγγελματικής πολιτικής, προέχει ένα άλλο ερώτημα που αφορά τον στόχο του προτεινόμενου εγχειρήματος και όχι τη διαδικασία: Θέλουμε όλοι τον εξορθολογισμό, τον εκσυγχρονισμό, τον εξευρωπαϊσμό της χώρας. Τον προσπαθούμε, ωστόσο, εκατόν ογδόντα χρόνια και δεν τον καταφέρνουμε. Γιατί; Ακόμα και στις καλύτερες στιγμές μας, το περισσότερο που πετυχαίνουμε είναι η μίμηση, με αποτυπωμένη στο επίτευγμα την επαρχιώτικη κακομοιριά, την αναφομοίωτη και σταυροφορημένη προσαρμογή, την κακογουστιά – τελικά την αποτυχία. Και οι πιο ειλικρινείς προσπάθειες εξορθολογισμού, εκσυγχρονισμού, εξευρωπαϊσμού θεσμών και λειτουργιών έχουν μεταπρατικό χαρακτήρα, είναι «δεύτερο χέρι», υπεραναπλήρωση μειονεξίας (overcompensation ο ψυχαναλυτικός όρος).
H ίδια πρόταση συνεννόησης, αν ετίθετο στη βάση της λογικής των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού κοινωνικού γεγονότος, θα γινόταν κατανοητή από ελάχιστους, μιαν ασήμαντη μειοψηφία. H συντριπτική σήμερα πλειονότητα του ελλαδικού πληθυσμού δεν θα καταλάβαινε ούτε τα σημαινόμενα ούτε και τα γλωσσικά σημαίνοντα.”
από το Alkimos archive
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου