''...Ας πούμε ότι είστε εργοδότης, και ψάχνετε να αγοράσετε την εργατική δύναμη μερικών εργατών για να παράγουν σε ένα εργοστάσιο το οποίο διευθύνετε. Στον καπιταλισμό, ο εργάτης είναι και αυτός ένας ιδιότυπος...έμπορος, που έχει ως μοναδικό του εμπόρευμα την εργατική του δύναμη, την οποία είναι υποχρεωμένος να πουλήσει στον εργοδότη, αλλιώς δε θα έχει τα απαραίτητα για να ζήσει...
...
Ακόμα και τα 700 ευρώ/μήνα είναι «πολλά», όταν μπορείς να βρεις εργάτες για 1 με 2 δολάρια την ημέρα.
Στα μάτια ενός τέτοιου αγοραστή (εργοδότη), ο εργάτης των 700 ευρώ είναι «προνομιούχος», ο εργάτης που διαμαρτύρεται για το χαμηλό μισθό του είναι «αυθάδης» (ειδικά από τη στιγμή που αν ο εργάτης στην Κίνα καταστέλλεται βιαίως αν τυχόν κινητοποιηθεί από το κράτος, λογοκρίνεται αν θέλει να πει κάτι «ύποπτο» για τους εκμεταλλευτές του, κτλ), ο εργάτης που θέλει κοινωνική ασφάλιση-ένσημα για να έχει περίθαλψη είναι «καλομαθημένος» (πολλοί Κινέζοι εργάτες ζουν στις τρώγλες, και εσείς διαμαρτύρεστε για το ότι πολλαπλασιάζονται τα ράντζα στα νοσοκομεία? Δε φτάνει που έχετε νοσοκομεία, θέλετε και κρεβάτια – σα δε ντρέπεστε ρε «αχάριστοι»...)
Επιπρόσθετα, ακόμα και αν ένας εργοδότης δε μεταναστεύσει για προορισμούς όπως η Κίνα, με χαμηλό εργατικό κόστος, θα πρέπει μετά να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από τους υπόλοιπους εργοδότες που έχουν πάει εκεί, και τώρα εισάγουν τα ίδια εμπορεύματα με αυτόν, σε χαμηλότερες (ανταγωνιστικότερες) τιμές, με αποτέλεσμα όσοι μένουν στη δύση (κυρίως οι μικροί κεφαλαιοκράτες, αυτοί δηλαδή που δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν) να κλείνουν, ή να συρρικνώνονται, κτλ, και η "ελεύθερη αγορά" να γίνεται στην πραγματικότητα ολοένα και πιο ολιγοπωλιακή (καθώς μένουν μόνο λίγοι σε κάθε κλάδο).
Φτάνουμε λοιπόν σε μια κατάσταση όπου ξεκάθαρα πλέον η επιβίωση του καπιταλισμού εξαρτάται από την ικανότητα του να κλέψει ακόμα περισσότερο τους εργάτες ("κινεζοποίηση").''
Πριν λίγες μέρες, το CNN FORTUNE δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "Απλήρωτη εργασία: Η νέα κανονικότητα;" ("Unpaid jobs: The new normal?")
Σε αυτό το άρθρο, το CNN παρουσιάζει την απόλυτη ξεφτίλα, ούτε στη Ζιμπάμπουε, όταν η χώρα είχε περάσει από υπερπληθωρισμό οι εργάτες δε δέχονταν αυτό που δέχονται οι εργάτες στις ΗΠΑ (και όχι μόνο στις ΗΠΑ).
Συγκεκριμένα, το CNN μας λέει ότι αρκετοί εργάτες δέχονται πλέον να δουλέψουν...ΔΩΡΕΑΝ, χαρίζοντας τα πάντα στον εργοδότη, μπας και μετά τους προσλάβει, ή για να μην αισθάνονται άχρηστοι και άεργοι. Εκμεταλλεύονται δηλαδή και την περηφάνια που (καλώς) νοιώθει ο εργάτης όταν παράγει κάτι, προκειμένου να τον βάλουν να δουλέψει ακόμα και χωρίς μισθό.
Είναι βέβαια και αυτός ένας τρόπος για να ανταγωνιστούν τους Κινέζους εργάτες, όπως θέλουν οι κεφαλαιοκράτες, που αυτό ακριβώς επιδιώκουν, να βάζουν τους εργάτες να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ώστε να ρίχνουν διαρκώς προς τα κάτω την τιμή που πουλάνε την εργατική τους δύναμη (το μισθό δηλαδή). Έτσι, οι εργοδότες βρίσκουν συνεχώς πιο φτηνές τιμές όταν βγαίνουν στην αγορά εργασίας για να "ψωνίσουν εργατική δύναμη" (για να προσλάβουν εργάτες δηλαδή). Και έτσι, αυτοί θησαυρίζουν ολοένα και περισσότερο, και εμείς πεινάμε...
Αλλά το να δουλεύει κανείς δωρεάν, αυτό πραγματικά είναι κάτι που ούτε στο μεσαίωνα δε γινόταν - ακόμα και οι σκλάβοι εκείνων των εποχών έπαιρναν από τον αφέντη τους ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό για να συντηρηθούν στη ζωή (προκειμένου να συνεχίζουν να δουλεύουν και στο μέλλον).
Τώρα ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό του νερού και το φούρναρη που πουλάει το ψωμί;
Ακολουθεί το ρεπορτάζ του CNN, μεταφρασμένο στα ελληνικά:
Απλήρωτη εργασία: Η νέα κανονικότητα;
Με σχεδόν 14 εκατομμύρια ανέργων στην Αμερική, πολλοί έχουν γίνει τόσο απελπισμένοι που είναι πρόθυμοι να εργαστούν δωρεάν. Ορισμένες επιχειρήσεις είναι επιφυλακτικές σε σχέση με τους νομικούς κινδύνους και την επιτήρηση που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κίνηση, αλλά οι εταιρείες που έχουν χρησιμοποιήσει απλήρωτους εργαζόμενους λένε ότι μπορεί να είναι μια επικερδής κίνηση όταν γίνεται σωστά. (σ.σ. αν δηλαδή δεν τους κυνηγάει ούτε η επιθεώρηση εργασίας, ούτε -κυρίως- οι ίδιοι οι εργάτες, που ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ "ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ" ΚΕΡΔΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ)
«Οι άνθρωποι που εργάζονται δωρεάν είναι πολύ πιο πεινασμένοι από κάποιον που έχει ένα μισθό, και προσπαθούν να είναι πιο παραγωγικοί από αυτόν, προσπαθούν να ικανοποιήσουν [τον εργοδότη], προσπαθούν να είναι δημιουργικοί," λέει η Kelly Fallis, διευθύνων σύμβουλος της Remote Stylist, μιας νέας εταιρείας που έχει γραφεία στο Τορόντο και τη Νέα Υόρκη, και παρέχει Web-based υπηρεσίες σχεδιασμού εσωτερικών χώρων. "Από την άποψη της εξοικονόμησης κόστους, ειδικά όταν ξεκινάς μια επιχείρηση, είναι καταπληκτικό. Ειδικά εάν είστε μια μικρή επιχείρηση." (σ.σ. από την άποψη ότι ο εργάτης θέλει να φάει όμως δε φαίνεται και τόοοσο "καταπληκτικό")
Κατά τα τελευταία τρία χρόνια, η Fallis χρησιμοποίησε περίπου 50 εκπαιδευόμενους στο μάρκετινγκ, τη σύνταξη, τη διαφήμιση, τις πωλήσεις, τη διαχείριση των λογαριασμών και των δημοσίων σχέσεων. Είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον για το εργατικό δυναμικό. «Σε δέκα χρόνια από τώρα, αυτό θα είναι ο κανόνας», λέει.
Γιατί οι άνθρωποι εργάζονται δωρεάν;
Το όφελος της απλήρωτης εργασίας σε μια επιχείρηση είναι αρκετά ξεκάθαρο, αλλά επιπλέον δίνει στους εργαζόμενους την απαιτούμενη εμπειρία, μια συστατική επιστολή ή ακόμη και μια ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του εργαζόμενου εν μέσω μιας καταθλιπτικής οικονομίας. (σ.σ. "άπαιχτα" τα επιχειρήματα αυτά - άραγε αυτοί που τα γράφουν αυτά πόσα να πληρώνονται; Ή μήπως τα γράφουν όλα αυτά δωρεάν; Μάλλον όχι...)
ΗCassie Johnson, μια 27χρονη από το San Marcos της Καλιφόρνιας, έχασε τη δουλειά της ως γραμματέας εγγραφών για ένα διαδικτυακό πανεπιστήμιο το 2009, και λάμβανε επίδομα ανεργίας για ένα χρόνο πριν από την εύρεση μια θέσης ως βοηθός διευθυντή σε ένα Starbucks που είναι τόσο μακριά από το σπίτι της που ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της αμοιβής της στη βενζίνη. Από τη στιγμή που ξεκίνησε έναρξη ως εκπαιδευόμενη δημοσίων σχέσεων το Φεβρουάριο, νιώθει μια ανανεωμένη αίσθηση του σκοπού.
«Μαθαίνω πολλά και αισθάνομαι πολύ καλά γι 'αυτό. Είμαι ευτυχισμένη. Νιώθω ότι είμαι κάποια. Δεν βγάζω καθόλου λεφτά, οπότε είναι ζόρικα, αλλά πιστεύω ότι προετοιμάζω τη μελλοντική μου καριέρα", λέει η Τζόνσον . "Έχω μόνο 1,50 δολάρια στο λογαριασμό μου αυτή τη στιγμή, αλλά ζω με το φίλο μου και αυτός πραγματικά με στηρίζει...
Ένα ακόμα φαινόμενο εξαθλίωσης: Πάμπολλοι Αμερικάνοι ζουν πλέον...στα αυτοκίνητα τους, καθώς αδυνατούν να πληρώσουν για σπίτι. Ο Ρ. Βρανάς στα "Νέα" μας παρουσιάζει το νέο βιβλίο του Μαρκ Οζέ που ασχολείται με το θέμα:
'' ..Χρησιµοποιεί τη λογοτεχνική µορφή για να περιγράψει ένα κοινωνικό φαινόµενο, δηλαδή την εµφάνιση µιας νέας κατηγορίας φτωχών, αυτών που ναι µεν µπορεί να έχουν µια δουλειά ή µια σύνταξη, αλλά το εισόδηµά τους δεν φτάνει για να πληρώσουν το νοίκικαικοιµούνται στον δρόµο. Ο ήρωάς του είναι ένας άνδρας που µόλις έχει βγει στη σύνταξη. Ενας υπάλληλος σεβάσµιος και τιµηµένος µε το Παράσηµο της Αξίας. Και είναι καθ’ όλα αντάξιος αυτής της τιµής, όπως άλλωστε όλοι εκείνοι που, ύστερα από τριάντα πέντε ή σαράντα χρόνια δουλειάς, δεν βλέπουν την ώρα να ξεκουραστούν.
Οµως, αυτός ο άνθρωπος, µολονότι η σύνταξή του δεν είναι της πείνας, δεν του φτάνει για να πληρώσει το νοίκι. ∆εν του αποµένει παρά να εγκαταλείψει το σπίτι του και να κοιµάται στο αυτοκίνητό του. Μια Μερσεντές, ναι. Αποµεινάρι από τα καλά χρόνια. Ενας άστεγος πολυτελείας… Στην αρχή, η ζωή του ξεπεσµένου δεν τον ενοχλεί. Η σύνταξή του µπαίνει κάθε µήνα στην τράπεζα. Κι ίσως µια νέα ζωή να τον περιµένει στη γωνιά του δρόµου. Οµως, γρήγορα απογοητεύεται όταν βλέπει πως δεν τον περιµένει κανείς, τίποτα, πως το µόνο σίγουρο ραντεβού του είναι µε την αποτυχία.''
Οµως, αυτός ο άνθρωπος, µολονότι η σύνταξή του δεν είναι της πείνας, δεν του φτάνει για να πληρώσει το νοίκι. ∆εν του αποµένει παρά να εγκαταλείψει το σπίτι του και να κοιµάται στο αυτοκίνητό του. Μια Μερσεντές, ναι. Αποµεινάρι από τα καλά χρόνια. Ενας άστεγος πολυτελείας… Στην αρχή, η ζωή του ξεπεσµένου δεν τον ενοχλεί. Η σύνταξή του µπαίνει κάθε µήνα στην τράπεζα. Κι ίσως µια νέα ζωή να τον περιµένει στη γωνιά του δρόµου. Οµως, γρήγορα απογοητεύεται όταν βλέπει πως δεν τον περιµένει κανείς, τίποτα, πως το µόνο σίγουρο ραντεβού του είναι µε την αποτυχία.''
Από τη "σφαγή του Λάντλοου", μια μεγάλη απεργία πριν έναν σχεδόν αιώνα στις ΗΠΑ που βάφτηκε με αίμα - Κάποτε, οι εργάτες, ναι, ακόμα και στην Αμερική, αγωνίζονταν. Τώρα;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου