Είναι διάχυτη η αίσθηση στους Ελληνες ότι είναι καιρός να αλλάξουμε το πολίτευμα της χώρας μας. Πράγματι, αυτή είναι και η μόνη λύση για να απεγκλωβιστούμε από την άθλια αντιπροσωπευτική ψευτοδημοκρατία η οποία μας έφερε εδώ που μας έφερε.
Αυτός είναι και ο
μεγαλύτερος φόβος του συστήματος.Με τη σημερινή κομματοκρατία, το σύστημα διασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του αφού:
1. Για να ανελιχθεί κάποιος σε υψηλές πολιτικές θέσεις, πρέπει να περάσει από τη βάση του κόμματος, (οποιουδήποτε κόμματος συμπεριλαμβανομένων της ΝΔ, Πασοκ, Λαος, ΚΚΕ, Σύριζα, Μπακογιαννέϊκο κ.λ.π.), και να συναναστραφεί με άεργους τεμπέληδες λαμόγια και γλύφτες για πολλά χρόνια. (ή να είναι γιός/κόρη/ανηψιός/ξάδερφος πολιτικού οπότε τα πράγματα είναι απείρως ευκολότερα)./
Αν δεν γίνει όμοιος τους, αν δεν φάει (μαζί τους), αν δε λερώσει τα χέρια του με βρώμικο χρήμα, αν δεν σιωπήσει, θάβεται στη λήθη. Ετσι, τα κόμματα είναι ένα είδος φίλτρου που φιλτράρει τους υγειώς σκεπτόμενους πολίτες και τους βγάζει εκτός. Οποιος δε συμμορφώνεται με τη γραμμή του κόμματος, όποιος ρωτάει πολλά, όποιος κατηγορεί τους "συντρόφους" για ατασθαλίες, απομονώνεται και διαγράφεται, ενώ τα ΜΜΕ, πολύ εύκολα και γρήγορα θα τον παρουσιάσουν σαν γραφικό τυπάκο που δεν ξέρει τι του γίνεται.
Με τον τρόπο αυτό, μόνο οι εξαιρετικά γλύφτες γραικύλοι μπορούν να ανέλθουν στα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια των κομμάτων και βεβαίως μετά την μακρά τους πορεία και συναναστροφή με τους κατώτερους των πολιτών, έχει γίνει ένα με αυτούς (αν δεν ήταν ήδη), σιωπά, συμβιβάζεται και συμμετέχει στο πάρτι.
Ολα αυτά, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία τα έχει συνειδητοποιήσει ο Ελληνικός λαός. Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος.
Βεβαίως, το σύστημα δε θέλει να χάσει τη μαρμίτα από ένα μάτσο ασήμαντα ανώνυμα ανθρωπάκια που θέλουν (τρομάρα τους) να τα ρωτάνε (οι κοτζαμάν πολιτικοί) πριν πάρουν αποφάσεις. Ετσι, για την περίπτωση που τα ανθρωπάκια θελήσουν να ξεφύγουν από την προεδρευομένη δημοκρατία, το σύστημα έχει ετοιμάσει ένα νέο προϊον: Την προεδρική δημοκρατία.
Ξεκίνησαν λοιπόν εδώ και καιρό οι παπαγάλοι την εκστρατεία υπέρ της προεδρικής δημοκρατίας, άλλοι επειδή τρέφονται από το σύστημα, άλλοι επειδή ενθουσιάστηκαν με τις αναλύσεις και άλλοι επειδή πρέπει κάτι να πουν (κάθε ψευτο-δημοσιογράφος πρέπει οπωσδήποτε να έχει μια άποψη, ασχέτως αν διαθέτει τις αντίστοιχες γνώσεις).
Αρθρα επι άρθρων, αναλύσεις επι αναλύσεων, θέσεις, θεωρίες και αναρτήσεις που υποστηρίζουν την προεδρική δημοκρατία. Εξαλοι όλοι με την "απαρέδεκτη" προεδρευομένη δημοκρατία, υποστηρίζουν ότι η λύση στο πρόβλημα είναι η προεδρική.
Ενας καθαρός νους όμως, αναρωτιέται: Εφαρμόστηκε πουθενά αυτή η περιβόητη προεδρική δημοκρατία; Ελυσε πράγματι τα προβλήματα που δημιουργεί η προεδρευόμενη δημοκρατία;
Η απάντηση είναι απλή. Η προεδρική δημοκρατία έχει εφαρμοστεί σε πάμπολλες χώρες, με πρώτη και καλύτερη την Αμερική. Αναρωτιώμαστε λοιπόν: Συμμετέχει ο Αμερικανικός λαός στις αποφάσεις που τον αφορούν; Είναι αποτελεσματική η εφαρμογή της προεδρικής δημοκρατίας στην Αμερική;
Στην Αμερική λοιπόν, όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν δύο (σε ένα) κόμματα, οι δημοκρατικοί και οι δημοκρατικοί, (democrats και republicans = ίδια μετάφραση) οι οποίοι εναλλάσσονται στην εξουσία εδώ και χρόνια, παρά το γεγονός ότι μόνο ένας στους τρείς Αμερικάνους ψηφίζει στις εκλογές. Χειραγωγούν την κοινή γνώμη με τα ΜΜΕ , και ο λαουτζίκος, αντί να ψηφίζει βουλευτές, (που προβάλει η τηλεόραση και υποστηρίζει το κόμμα) ψηφίζει πρόεδρο (που προβάλει η τηλεόραση και υποστηρίζει το κόμμα). Αλλαξε ο μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Το έλλειμα ελευθερίας στην Αμερική, είναι ίσως μεγαλύτερο και από αυτό της Ελλάδας.
Αρα, η προεδρική δημοκρατία απέτυχε στην Αμερική.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας της προεδρικής δημοκρατίας είναι η Τυνησία (την οποία επισκέφθηκα για δουλειά ένα μήνα πριν να αρχίσουν τα επεισόδια) όπου ο ίδιος πρόεδρος, κέρδιζε τις εκλογές με ποσοστό 87% (!) επι 38 συναπτά έτη. Δύο αντίπαλοί του, ελάμβαναν ο μεν ένας (ο δυνατός) ποσοστό 5% και ο άλλος (ο αδύναμος) 2,1%. Και οι τρεις τους (ο νικητής και οι ηττημένοι) ζούσαν σε βίλες και παλάτια, σε αντίθεση με το λαό της Τυνησίας που ζούσε σε τρώγλες και ερείπια.
Οχι και τόσο δημοκρατικό.
Αρα, κύριοι υποστηρικτές της προεδρικής δημοκρατίας, παρακαλώ να μου υποδείξετε έστω και μία χώρα που να έχει πραγματική δημοκρατία εφαρμόζοντας το πολιτικό σύστημα της προεδρικής δημοκρατίας και μετά θα ακούσω τις αναλύσεις σας για τα πλεονεκτήματα της.
Οι παπαγάλοι θα ρωτήσουν: "Και ποιο είναι το πολιτικό σύστημα που θα εξασφάλιζε πραγματική δημοκρατία";
Στην ερώτηση αυτή, υπάρχει απάντηση. Είναι ένα σύστημα που δεν έχει εφευρεθεί ακόμα. Δεν ξέρω ποιος εφηύρε την προεδρική δημοκρατία και για ποιο λόγο θα πρέπει να διαλέξουμε οπωσδήποτε ανάμεσα στην προεδρευομένη και την προεδρική. Δεν ξέρω επίσης για ποιο λόγο δεν επιτρέπεται να εφεύρουμε τώρα ένα πολιτικό σύστημα που θα εξασφαλίζει πραγματική δημοκρατία.
Το μόνο σύστημα που θα εξασφαλίζει πραγματική δημοκρατία, είναι αυτό στο οποίο θα συμμετέχει ο λαός. Οχι δια αντιπροσώπου, αλλά άμεσα. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πάρα πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση όπως για παράδειγμα:
1. Κατάργηση του θεσμού του προέδρου. Βουλή 300 βουλευτών, εκ των οποίων οι 150 θα προέρχονται από κόμματα και τα γνωστά και οι 150 θα είναι τυχαία κληρωμένοι πολίτες. Πλειοψηφία 51% για να επικυρωθεί οποιοσδήποτε νόμος.
2. Κατάργηση του θεσμού του προέδρου και αντικατάσταση του από δεύτερη βουλή από 300 τυχαία εκλεγμένους πολίτες. Η κανονική βουλή νομοθετεί, αλλά για να ισχύσει ένας νόμος θα πρέπει να τον επικυρώσει η δεύτερη βουλή των πολιτών.
Η λίστα είναι μεγάλη και είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να σκεφτούμε μερικές λύσεις ακόμα.
Λύσεις υπάρχουν για όλα. Για να εξασφαλιστεί η τυχαιότητα (και να μην "τυχαίνουν" πάντα π.χ. ψηφοφόροι του πασόκ στους "τυχαία εκλεγμένους", μπορεί η κλήρωση να γίνεται βάσει του αριθμού ταυτότητας με μια διαδικασία παρόμοια με αυτήν του Λόττο Τζόκερ κ.λ.π. (Οταν είναι για τζογο, τις λύσεις τις βρίσκουν. Οταν είναι για δημοκρατία, σηκώνουν τα χέρια).
excel αρχείο σε site του υπουργείου εσωτειρκών, ώστε να μπορούν οι πολίτες να ελέγξουν ότι η ψήφος τους και η ψήφος των γνωστών τους μετρήθηκε σωστά, αλλά και να ελέγξουν το συνολικό αποτέλεσμα.
Σκεφτείτε το λίγο: Θα είχαμε υπογράψει μνημόνιο αν είχαμε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα; Θα είχε φτάσει η παιδεία μας σε αυτό το άθλιο χάλι; Θα είχαμε βουλευτική ασυλία; Παραγραφή;
Νομίζω πως όχι.
Μέχρι λοιπόν τα παπαγαλάκια να μας υποδείξουν μια χώρα όπου εφαρμόστηκε σωστά η προεδρική δημοκρατία και όπου δεν υπάρχουν λαμογιές, αναξιοκρατία και χρέη, ας σκεφτόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση. Την κατεύθυνση της πραγματικής δημοκρατίας στην οποία η γνώμη των πολιτών λαμβάνεται υπ' όψη και διαμορφώνει τις αποφάσεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου