Είμαι από χωριό. Και ξέρω πολύ καλά πως ο αλανιάρης κόκορας με χυλοπίτες είναι φαβορί. Μπορώ να πω, δε, ότι είναι στερεότυπο. Όπου αλανιάρης κόκορας εκεί και μια χυλόπιτα.
Το νόστιμο, λοιπόν, στον αλανιάρη κόκορα αρχίζει πριν τον ρίξεις στο πιάτο. Το ταξίδι, δηλαδή, είναι όλα τα λεφτά. Το κυνήγι και όχι κατσαρόλα. Η ιδέα και όχι η χόρταση.
Άλλη η χάρη να βγαίνεις στους αγρούς για να τον πιάσεις και άλλη να σου τον φέρνει ο «Μιμίκος» στο σπίτι σου. Για σκέψου.. τη ιδέα θα έχεις για τον εαυτό σου να τρως κοτόπουλο Μιμικό ενώ μπορείς να βγεις στη γύρα και να πιάσεις ένα κελεπούρι άνευ προηγουμένου!
Και μιλώντας για κελεπούρι εννοούμε εκείνο το κοκόρι που θα σε κάνει να ιδρώσεις, να γίνεις εφευρετική και ευέλικτη, να βάλεις, τα αθλητικά σου και να τρέξεις, να λιώσεις στην ανάβαση και στην κατάβαση (πίστεψε με στον κόκορα, η κατάβαση είναι πιο οδυνηρή) και να σκαρφιστείς ένα σωρό τρόπους για να τον παρασύρεις κοντά σου. Και όλα αυτά χωρίς να του δώσεις ούτε μια στιγμή την εντύπωση ότι τον κυνηγάς. Γιατί, το ξέρεις πως το κοκοράκι κικιρικί αν μυριστεί τη δουλειά και το αγριοπέσιμο δεν αργεί να γίνει λαγός και να εξαφανιστεί.
Και εσύ δεν το θέλεις αυτό. Έχει βαλθείς να τον φας και ας σε πειράξει στο τέλος. Να μου πεις, τι είναι μια βαρυστομαχιά όταν υπάρχει η σόδα;
Όταν τον πιάσεις δε και ενώ νομίζεις ότι τον έχεις, αυτός ο αρρωστημένα λαχταριστός κόκορας θα κάνει σούπα το μυαλό σου με τα κακαρίσματα απελπισίας του, θα ματώσει τα χεράκια σου με τα τσιμπήματα του, θα σου σπάσει τα νεύρα με τα φιλόδοξα φτερουγίσματα απόδρασης και θα σε κάνει να μην έχεις καμιά τύψη που θα στρέψεις την μαχαίρα προς το λαιμό του και θα γίνεις τρελή, αλλοπαρμένη και κανιβαλισμένη.
Μη σου κάνει εντύπωση που θα τρέχει ακέφαλος εδώ και εκεί. Ο αλανιάρης έτσι είναι. Το πάνω κεφάλι δεν επηρεάζει καθόλου την κινητικότητα και τις δραστηριότητες του. Όσο στο κάτω κεφάλι κυλάει το αίμα εκείνος μπορεί να τρέχει και να πηδάει όσο θέλει.
Όχι. Τον αλανιάρη δεν τον κλαις.
Τον εαυτό σου κλαις που ξέρεις πως θα σε βασανίσει ακόμα και στο μαγείρεμα. Και αυτό γιατί όταν εσύ νομίζεις ότι τον «έχεις» για τα καλά και τον κοιτάς αδύναμο και ξεπουπουλιασμένο, εκείνος απλά μαζεύει δυνάμεις για να σου αποδείξει ακόμα και στην κατσαρόλα πως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ή έστω για να βράσει. Εσύ, όμως, αυτό το παίρνεις σαν πρόκληση και συνεχίζεις απτόητη το έργο σου. Εξάλλου γνωρίζεις καλά πως τα αγαθά κόποις τρώγονται. Και συνεχίζεις.
Καθώς, λοιπόν, ρίχνεις τα μπαχάρια στο κοχλάζον νερό και ακονίζεις τα πιρούνια για να είσαι καθόλα έτοιμη όταν τον βάλεις στο πιάτο, εκείνος αρνείται πεισματικά να μαλακώσει, να λιώσει και να αφεθεί. Κύριος λόγος; Δεν του αρέσουν οι σάλτσες. Και εσύ είναι βέβαιο ότι τον έχει πλακώσει στη τομάτα. Και παρόλο που κόκορας νερόβραστος δεν τρώγεται εκείνος θα προτιμούσε να βράσει στο ζουμί του παρά να συμμετέχει στη δική σου επιτυχημένη συνταγή και εκτέλεση. Εσύ, όμως, δεν μασάς πριν τον μασήσεις, Τον βάζεις στην χύτρα. Τον καπελώνεις, του επιβάλλεσαι και δεν τον αφήνεις περιθώρια να διαμαρτυρηθεί.
Φυσικά, όλη αυτή η υπερπροσπάθεια και η πολύωρη αναμονή σε έχουν κάνει να ξεχάσεις τα ουσιαστικά σου προβλήματα, σε έχουν πείσει πως αξίζει να περιμένεις ξελιγωμένη μέχρι να βρεθεί στο πιάτο σου και σε έχουν μάθει να αντέχεις πάνω από την κολασμένη από την κάψα κατσαρόλα σου.
Ιδρώνεις αλλά αδημονείς. Νιώθεις πως περιμένοντας γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Μαλακώνεις τον κόκορα και μαλακώνει η ψυχή σου. Σκέφτεσαι πως ένας αλανιάρης βρίσκεται στην κατοχή σου και διαγράφεις από τη μνήμη σου όλα τα άλλα μοσχαναθρεμμένα κοτοπουλάκια πτηνοτροφείου που είχαν περάσει από το πιάτο σου. Πιστεύεις ότι πρώτη φορά θα ευχαριστηθείς τόσο πολύ γεύμα και εκεί… ρίχνεις τις χυλοπίτες στη βράση. Πολύ σωστή κίνηση. Θα σου χρειαστούν
Είναι κανόνας. Η πρώτη μπουκιά αλανιάρη προκαλεί κορεσμό. Και αυτή είναι η αλητεία του. Και το εκδικητικό μυαλό του. Δε μπορείς ποτέ να απολαύσεις μαζί του ολόκληρο το πιάτο. Μια μόνο πιρουνιά αρκεί για να σε βαρυστομαχιάσει. Σε λίγη ώρα μάλιστα διαπιστώνεις πως ο αλανιάρης δεν χωνεύεται με τίποτα.
Έτσι, ζητάς παρηγοριά στα ταπεινά ζυμαρικά και αναρωτιέσαι τι λάθος έκανες.
Έφταιγε το μαγείρεμα; Έφταιγε το άτσαλο κυνήγημα που τον άγχωσε και τον έκανε βαρύ και βαρετό; Μήπως έπρεπε πρώτα να τον μαρινάρεις; Άραγε όφειλες να του δώσεις και άλλο χρόνο μέσα στην κατσαρόλα;
Ήταν τελικά η σάλτσα υπερβολική;
Πριν χάσεις και άλλο χρόνο επέστρεψε στη γαλοπούλα και στα άλλα πτηνά που περιφρονούσες.
Με τόσο καπνό που βγάζεις από τα νεύρα σου θα τα κάνεις στο λεπτό καπνιστά και το ίδιο λαχταριστά με τον αλανιάρη που πίστευες ότι είχες καβατζώσει. Και δοκίμασε άλλη φορά τις ικανότητες σου στη μαγειρική.
Εξάλλου, για τον αλανιάρη κόκορα, υπάρχουν πολλές συνταγές. Φυσικά, η καλύτερη παραμένει εκείνη που προτού του την πέσεις τον έχεις αφήσει δέκα μέρες νηστικό και χωρίς καμιά κότα στα πόδια του. Δοκίμασε την.
Το νόστιμο, λοιπόν, στον αλανιάρη κόκορα αρχίζει πριν τον ρίξεις στο πιάτο. Το ταξίδι, δηλαδή, είναι όλα τα λεφτά. Το κυνήγι και όχι κατσαρόλα. Η ιδέα και όχι η χόρταση.
Και μιλώντας για κελεπούρι εννοούμε εκείνο το κοκόρι που θα σε κάνει να ιδρώσεις, να γίνεις εφευρετική και ευέλικτη, να βάλεις, τα αθλητικά σου και να τρέξεις, να λιώσεις στην ανάβαση και στην κατάβαση (πίστεψε με στον κόκορα, η κατάβαση είναι πιο οδυνηρή) και να σκαρφιστείς ένα σωρό τρόπους για να τον παρασύρεις κοντά σου. Και όλα αυτά χωρίς να του δώσεις ούτε μια στιγμή την εντύπωση ότι τον κυνηγάς. Γιατί, το ξέρεις πως το κοκοράκι κικιρικί αν μυριστεί τη δουλειά και το αγριοπέσιμο δεν αργεί να γίνει λαγός και να εξαφανιστεί.
Και εσύ δεν το θέλεις αυτό. Έχει βαλθείς να τον φας και ας σε πειράξει στο τέλος. Να μου πεις, τι είναι μια βαρυστομαχιά όταν υπάρχει η σόδα;
Όταν τον πιάσεις δε και ενώ νομίζεις ότι τον έχεις, αυτός ο αρρωστημένα λαχταριστός κόκορας θα κάνει σούπα το μυαλό σου με τα κακαρίσματα απελπισίας του, θα ματώσει τα χεράκια σου με τα τσιμπήματα του, θα σου σπάσει τα νεύρα με τα φιλόδοξα φτερουγίσματα απόδρασης και θα σε κάνει να μην έχεις καμιά τύψη που θα στρέψεις την μαχαίρα προς το λαιμό του και θα γίνεις τρελή, αλλοπαρμένη και κανιβαλισμένη.
Μη σου κάνει εντύπωση που θα τρέχει ακέφαλος εδώ και εκεί. Ο αλανιάρης έτσι είναι. Το πάνω κεφάλι δεν επηρεάζει καθόλου την κινητικότητα και τις δραστηριότητες του. Όσο στο κάτω κεφάλι κυλάει το αίμα εκείνος μπορεί να τρέχει και να πηδάει όσο θέλει.
Όχι. Τον αλανιάρη δεν τον κλαις.
Τον εαυτό σου κλαις που ξέρεις πως θα σε βασανίσει ακόμα και στο μαγείρεμα. Και αυτό γιατί όταν εσύ νομίζεις ότι τον «έχεις» για τα καλά και τον κοιτάς αδύναμο και ξεπουπουλιασμένο, εκείνος απλά μαζεύει δυνάμεις για να σου αποδείξει ακόμα και στην κατσαρόλα πως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ή έστω για να βράσει. Εσύ, όμως, αυτό το παίρνεις σαν πρόκληση και συνεχίζεις απτόητη το έργο σου. Εξάλλου γνωρίζεις καλά πως τα αγαθά κόποις τρώγονται. Και συνεχίζεις.
Καθώς, λοιπόν, ρίχνεις τα μπαχάρια στο κοχλάζον νερό και ακονίζεις τα πιρούνια για να είσαι καθόλα έτοιμη όταν τον βάλεις στο πιάτο, εκείνος αρνείται πεισματικά να μαλακώσει, να λιώσει και να αφεθεί. Κύριος λόγος; Δεν του αρέσουν οι σάλτσες. Και εσύ είναι βέβαιο ότι τον έχει πλακώσει στη τομάτα. Και παρόλο που κόκορας νερόβραστος δεν τρώγεται εκείνος θα προτιμούσε να βράσει στο ζουμί του παρά να συμμετέχει στη δική σου επιτυχημένη συνταγή και εκτέλεση. Εσύ, όμως, δεν μασάς πριν τον μασήσεις, Τον βάζεις στην χύτρα. Τον καπελώνεις, του επιβάλλεσαι και δεν τον αφήνεις περιθώρια να διαμαρτυρηθεί.
Φυσικά, όλη αυτή η υπερπροσπάθεια και η πολύωρη αναμονή σε έχουν κάνει να ξεχάσεις τα ουσιαστικά σου προβλήματα, σε έχουν πείσει πως αξίζει να περιμένεις ξελιγωμένη μέχρι να βρεθεί στο πιάτο σου και σε έχουν μάθει να αντέχεις πάνω από την κολασμένη από την κάψα κατσαρόλα σου.
Ιδρώνεις αλλά αδημονείς. Νιώθεις πως περιμένοντας γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Μαλακώνεις τον κόκορα και μαλακώνει η ψυχή σου. Σκέφτεσαι πως ένας αλανιάρης βρίσκεται στην κατοχή σου και διαγράφεις από τη μνήμη σου όλα τα άλλα μοσχαναθρεμμένα κοτοπουλάκια πτηνοτροφείου που είχαν περάσει από το πιάτο σου. Πιστεύεις ότι πρώτη φορά θα ευχαριστηθείς τόσο πολύ γεύμα και εκεί… ρίχνεις τις χυλοπίτες στη βράση. Πολύ σωστή κίνηση. Θα σου χρειαστούν
Είναι κανόνας. Η πρώτη μπουκιά αλανιάρη προκαλεί κορεσμό. Και αυτή είναι η αλητεία του. Και το εκδικητικό μυαλό του. Δε μπορείς ποτέ να απολαύσεις μαζί του ολόκληρο το πιάτο. Μια μόνο πιρουνιά αρκεί για να σε βαρυστομαχιάσει. Σε λίγη ώρα μάλιστα διαπιστώνεις πως ο αλανιάρης δεν χωνεύεται με τίποτα.
Έτσι, ζητάς παρηγοριά στα ταπεινά ζυμαρικά και αναρωτιέσαι τι λάθος έκανες.
Έφταιγε το μαγείρεμα; Έφταιγε το άτσαλο κυνήγημα που τον άγχωσε και τον έκανε βαρύ και βαρετό; Μήπως έπρεπε πρώτα να τον μαρινάρεις; Άραγε όφειλες να του δώσεις και άλλο χρόνο μέσα στην κατσαρόλα;
Ήταν τελικά η σάλτσα υπερβολική;
Πριν χάσεις και άλλο χρόνο επέστρεψε στη γαλοπούλα και στα άλλα πτηνά που περιφρονούσες.
Με τόσο καπνό που βγάζεις από τα νεύρα σου θα τα κάνεις στο λεπτό καπνιστά και το ίδιο λαχταριστά με τον αλανιάρη που πίστευες ότι είχες καβατζώσει. Και δοκίμασε άλλη φορά τις ικανότητες σου στη μαγειρική.
Εξάλλου, για τον αλανιάρη κόκορα, υπάρχουν πολλές συνταγές. Φυσικά, η καλύτερη παραμένει εκείνη που προτού του την πέσεις τον έχεις αφήσει δέκα μέρες νηστικό και χωρίς καμιά κότα στα πόδια του. Δοκίμασε την.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου