Μερικές φαρμακερές αλήθειες…

Αποκωδικοποιώντας τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και ξεπερνώντας τον πανικό της πολιτικής ‘’κρίσης’’ των τελευταίων ημερών, που μέρα με την ημέρα μοιάζει όλο και περισσότερο τεχνητή ή έξωθεν επιβληθείσα, συμπεραίνουμε ξεκάθαρα ότι η χώρα μας βρίσκεται ενώπιον ενός δύσκολου οικονομικού διλήμματος, το οποίο απαιτεί αντίστοιχης δυσκολίας πολιτική λύση, ει δυνατόν από αντίστοιχης εμβέλειας πολιτικούς άνδρες, που καλό θα ήταν να φορούν παντελόνια (αν είναι δυνατόν, όχι κατεβασμένα).

Η ελεγχόμενη χρεοκοπία

Όσοι τις τελευταίες μέρες λένε διάφορα δεξιά κι αριστερά για τη σωτηρία της πατρίδας και εκλιπαρούν δεξιά – αριστερά για συναίνεση, είτε έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα, είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πρώτο είναι ασυγχώρητο, το δεύτερο είναι θεμιτό, πλην όμως ενάντια στο εθνικό συμφέρον. Επειδή αρχίζουμε να ξεχνάμε επικίνδυνα, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους φίλτατους αναγνώστες μας, ότι η συμφωνία που επέβαλαν οι Γερμανοί στον κ. Παπανδρέου, οριοθετεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας και θέτει ρητώς τους όρους με τους οποίους αυτή θα συντελεστεί, συνοδεία όλων των καταστροφικών συνεπειών για τις τράπεζες, τα ταμεία, τον κοινωνικό ιστό, την ανεργία, τους μισθούς και έναν ολόκληρο ακόμα κατάλογο θλιβερών απωλειών. Αν δεν το έχετε ακόμα καταλάβει, η αποδοχή από μέρους της χώρας μας της εν λόγω συμφωνίας, αποτελεί αποδοχή πιστωτικού γεγονότος, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτό είναι το πρώτο μέρος του διλήμματος.

Η στάση πληρωμών

Δεδομένου ότι οι φίλοι μας οι Γερμανοί (που θα ‘λεγε και ο Μπάμπης) έχουν γίνει ιδιαιτέρως στρυφνοί τα τελευταία εικοσιτετράωρα και παίζονται παιχνίδια με την έκτη δόση, και καθώς τα τελεσίγραφα αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας καθιστώντας την έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας κουρελόχαρτο, βγαίνουν στην επιφάνεια λύσεις εκτάκτου ανάγκης, που ενδεχομένως να αποδειχθούν πολύ χρήσιμες.

Μια τέτοια λύση, η οποία αποτελεί και το δεύτερο μέρος του διλήμματος, είναι η αγνή στάση πληρωμών. Δηλαδή η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) απορρίπτει την ελεγχόμενη χρεοκοπία, κάνει ταμείο και αποφασίζει να πληρώσει ότι θεωρεί χρήσιμο για το συμφέρον της χώρας. Θα ρωτήσει εύλογα κάποιος, που τυγχάνει να τρώει και άφθονη τηλεοπτική προπαγάνδα: Πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Με την αλάνθαστη μέθοδο της έκδοσης εντόκων γραμματίων. Το ευτύχημα στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι ότι το υπουργείο οικονομικών περιμένει πολλά έσοδα τους δύο τελευταίους μήνες, με κύριες πηγές είσπραξης το τέλος ακινήτων και τα τέλη κυκλοφορίας. Αν από τις υποχρεώσεις του κράτους αφαιρεθούν οι πληρωμές των ομολόγων, οι υπόλοιπες πληρωμές μπορούν να γίνουν με άνεση. Η επίκληση της 6ης δόσης είναι μια μεγαλειώδης μπλόφα που ενδέχεται να σκάσει τζούφια με εξίσου μεγαλειώδη

Η ιταλική παράμετρος

Δεν ισχυριζόμαστε ασφαλώς ότι η δεύτερη λύση είναι η ενδεδειγμένη, καθώς κρύβει πολλές παγίδες, από τη διεθνή θέση της χώρας έως τον κλονισμό του τραπεζικού της συστήματος ή τις απρόβλεπτες αντιδράσεις της αγοράς στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ωστόσο το δίλημμα δυστυχώς παραμένει ανάμεσα σε δύο χρεοκοπίες με ανάλογες συνέπειες. Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Αυτό που μας απομένει είναι να αποφασίσουμε τον τρόπο.

Και εδώ έρχεται η ιταλική παράμετρος να δώσει απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα. Πριν την κατάρρευση της ιταλικής οικονομίας, κάθε σκέψη για μονομερή στάση πληρωμών, θα οδηγούσε με λογική ακολουθία στην έξοδο από το ευρώ. Η περιπέτεια όμως της Ιταλίας που τώρα αρχίζει, επιφυλάσσει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στους ηγέτες της ευρωζώνης. Η ανυπαρξία μηχανισμών διάσωσης για την αναχρηματοδότηση του Ιταλικού χρέους και ελλείμματος, οδηγεί την Ε.Ε. σε ένα δίλημμα, για το οποίο γνωρίζουμε από τώρα την απάντηση. Η μόνη περίπτωση να δοθεί κάποια ‘’λύση’’, απλά για να παραταθεί χρονικά το πρόβλημα, είναι η ενεργοποίηση της ΕΚΤ (ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας), η οποία με την έκδοση ομολόγων θα χρηματοδοτούσε αφειδώς τις ανάγκες όλων συνολικά των χωρών της ευρωζώνης. Μια τέτοια όμως ‘’λύση’’, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα έλυνε το πρόβλημα στη βάση του, θα δημιουργούσε ασύμμετρα προβλήματα στον βασικό πυλώνα της ένωσης, τη Γερμανία. Και αυτό γιατί η Γερμανία θα ερχόταν αντιμέτωπη με μια ραγδαία αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της, όπως επίσης και με το φάντασμα του πληθωρισμού που τόσο επιθυμεί να ξορκίσει. Με αυτό το δεδομένο είμαστε σίγουροι ότι η Γερμανία θα επιλέξει, είτε τη διάλυση της ζώνης του ευρώ, είτε τη διάσπασή της σε μικρότερα κομμάτια.

Η χώρα μας έτυχε να είναι, απολύτως λογικά λόγω οικονομικών μεγεθών, το πρώτο θύμα της τραπεζικής κρίσης και έπεσε πρώτη. Αυτό δε σημαίνει ότι θα είναι η μοναδική απώλεια. Και έπειτα από την ιταλική κατάρρευση το γεγονός αυτό είναι αποδεκτό από τις υπόλοιπες χώρες. Συνεπώς όλα τα τελεσίγραφα και όλες οι δήθεν απειλές περί http://www.blogger.com/img/blank.gifεξόδου από το ευρώ πέφτουν στο κενό και απευθύνονται μόνο σε ιθαγενείς ή σε σπεκουλαδόρους.

Η χώρα μας δικαιούται να επιλέξει τον τρόπο που θα πτωχεύσει, τον τρόπο εκείνον που θα περισώσει ότι μπορεί από τους πολλούς και όχι εκείνον που θα διασφαλίσει τα συμφέροντα της τοκογλυφικής διεθνούς.


πηγη