Τι σημαίνει τελικά αναδιάρθρωση χρέους;

Αναδιάρθρωση σημαίνει ελεγχόμενη πτώχευση. Και ελεγχόμενη πτώχευση σημαίνει πτώχευση προς το συμφέρον των δανειστών. Αν πρόκειται να πτωχεύσουμε ας το κάνουμε προς όφελος της χώρας και όχι των δανειστών.
Περιγράφω τι εννοώ παρακάτω.

Στα πλαίσια της σημερινής κατάστασης όπως διαμορφώνεται σήμερα:
• Είναι πλέον αναγκαιότητα η έξοδος από την ευρωζώνη με την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση του με στόχο την μείωση του στο 30% ή και την διαγραφή του.
• Επιστροφή στην δραχμή (με ισοτιμία 1€=340,75 δρχ) με προθεσμία μετά την οποία θα έπαυε η ισχύς του ευρω στο εσωτερικό της χώρας και την μετέπειτα άμεση υποτίμηση της δρχ. κατά 50% και όσο χρειαστεί για να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο πληρωμών .
• Με αυτό τον τρόπο ανεξαρτητοποιούμε την νομισματική μας πολιτική με έκδοση δικού μας χρήματος. Πληρώνουμε μισθούς δημοσίου και συντάξεις και ικανοποιούμε ανάληψη καταθέσεων από τις τράπεζες τις πρώτες ημέρες αναταραχής, αποφεύγουμε τον πανικό, αυξάνουμε άμεσα την ανταγωνιστικότητα (τουρισμός, γεωργία, εξαγωγές κ.ο.κ.).
• Αποπληρωμή του υπολειπόμενου χρέους σε τριάντα χρόνια με πέντε χρόνια χάρη από την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Αξίζει να αναφερθεί πως με βάση στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού, οι πληρωμές τόκων (12,3 δισ. ευρώ) είναι διπλάσιες από τις πληρωμές συντάξεων (6,4 δισ.), ενώ τα χρεολύσια (29,1 δισ.) ξεπερνούν τις δαπάνες προσωπικού (26,5 δισ.)!
• Μειώση του αριθμού των δημοσίων υπάλληλων κατά 50% (συμπεριλαμβανόμενων των βουλευτών, υπουργών, συμβούλων, υπαλλήλων της Βουλής, δημοσιογράφων στα κρατικά κανάλια, ΔΕΚΟ, δημοσίων οργανισμών και διάφορων υπηρεσιών. Η μείωση μπορει να εξοικονομήσει 16 δις ευρω (30% των δημόσιων δαπανών πλην τόκων).
• Η μη πληρωμή τόκων και χρεολυσίων ύψους 41,4 δις ευρω για πέντε χρόνια και η εξοικονόμηση από την σπατάλη 16 δις ευρω, σύνολο 57,4 δις ευρω, θα εξάλειψη το έλλειμμα του προϋπολογισμού για μια πενταετία, ώστε να περισσέψουν πόροι για την ανάκαμψη/ανάπτυξη της οικονομίας.
• Η κυβέρνηση θα μπορέσει έτσι να προχωρήσει στην εφαρμογή μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μιας μακρόπνοης βιομηχανικής πολιτικής
• Για ένα χρόνο επιβάλλονται έλεγχοι τιμών στα προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης (τρόφιμα, φάρμακα) για τον έλεγχο του πληθωρισμού που θα προκύψει.
• Δεκαετή αναδιαρθρώσει όλων των επιχειρηματικών δανείων στις τράπεζες με μόνη υποχρέωση την καταβολή τόκων.
• Παράλληλα θα πρέπει, σε συνεργασία με την Ε.Ε. να προκηρυχτούν διεθνείς μειοδοτικοί διαγωνισμοί για επενδύσεις με μακροχρόνια μονοπωλιακά έσοδα (διαχείριση αποβλήτων μεγάλων πόλεων, λιμανιών, αεροδρομίων, δημοσίων εκτάσεων κ.α.) οι οποίες θα χρηματοδοτηθούν από την ΕΚΤ απευθείας και όχι από τα Υπουργεία μας (για την αποφυγή διαπλοκής και μίζας).
• Να μειώσει τους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 10%, για να σταματήσει την φυγή επιχειρησεων και μετανάστευση εργαζομένων σε όμορες χώρες.
• Μείωση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων και αύξηση του αφορολόγητου ορίου για τους εργαζόμενους.
Θα πεσει το κατά κεφαλήν εισόδημα από $ 25.000 σε $ 15.000 ή και περισότερο.
Αυτά όμως τα μέτρα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα χρηματοδότησης της οικονομίας και αποτελούν αφετηρία ενός επενδυτικού και αναπτυξιακού σοκ μόνου ικανού να λύσει τα προβλήματα της χώρας σε μακροπρόθεσμη βάση.
Η ανάπτυξη θα αρχίσει άμεσα με 7%-8% και σε οκτώ χρονια θα είμαστε στα ίδια. Με την αναδιάρθρωση του χρέους ή ελεγχόμενη χρεοκοπία, θα είμαστε στον γύψο της ύφεσης για 15 χρόνια χωρίς ελπίδα εξόδου.
Αναδιάρθρωση θα γίνει έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα. Γιατί τα νούμερα του χρέους μας δεν βγαίνουν, ειδικά μάλιστα με τις συνθήκες ύφεσης που προκάλεσε το μνημόνιο. Η διαφορά όμως είναι: Αναδιάρθρωση με το μνημόνιο σημαίνει υποθηκευμένη και χαμένη δημόσια περιουσία, αναδιάρθρωση χωρίς το μνημόνιο σημαίνει ότι σώζουμε τη δημόσια περιουσία και αποφεύγουμε την αδιέξοδη εξαθλιωτική λιτότητα του μνημονίου.
Αυτή τη στιγμή, είτε θέλουμε να το κατανοήσουμε είτε όχι, υποθηκεύουμε περιουσία όσο περισσότερα δανειζόμαστε από τη συμφωνία του μνημονίου. Ακόμη είμαστε στην αρχή. Έχουμε πάρει λίγα και το κακό είναι μικρό. Ακόμη…
Αν αφήσουμε το μνημόνιο, μέχρι τέλους, θα χρωστάμε 110 δις ΕΝΥΠΟΘΗΚΑ. Το μνημόνιο απαγορεύει ρητά και αυστηρά να προχωρήσουμε σε αναδιαπραγμάτευση με δική μας πρωτοβουλία. Γι αυτό διακόπτουμε και απορρίπτουμε το μνημόνιο το γρηγορότερο.
Ψάξτε λίγο την ιστορία με τα δάνεια των πετροδολαρίων και την κρίση χρέους των Λατινοαμερικανικών χωρών της δεκαετία 1980. Μεξικό, Βραζιλία έκαναν αναδιαρθρώσεις αρχές δεκαετίας ’80. Δεν είναι το απόλυτο κακό, είναι μία εναλλακτική λύση, και έχει πολλές εκδοχές. Όμως εντός μνημονίου δεν έχουμε ευχέρεια κινήσεων. Αν μας πάνε σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση θα είμαστε υπό κηδεμονία ίσως και 15-20 χρόνια.

 

Πηγή