Η… βόμβα

ΕΙΧΕ η χώρα τη διαφθορά της, διέθετε και τους Χριστοφοράκους της. Εκείνους που πάσκιζαν να τους σφίξουν το χέρι πολιτικοί, να φωτογραφηθούν μαζί τους, κάτι ν’ αρπάξουν απ’ τη δόξα κι από… κατσαρόλες. Όταν χρειάστηκε να φύγει ο κ. Χριστοφοράκος φορτωμένος με αμαρτίες κατά του ελληνικού δημοσίου, κανένας τους (καμιά) δεν ανησύχησε και οι «υπεύθυνοι» που άλλαξαν πλευρό, δεν λογοδότησαν. Του εξασφάλισαν το ασφαλές φευγιό για τη Γερμανία και… δεν το πρόσεξαν πως στο δισάκι του κουβάλαγε ό,τι περίσσεψε από μίζες, κρίματα και λαδωτήρια...

ΤΟ πουλάκι πέταξε και καμώθηκαν πως δεν το είδαν. Η εξουσία σφυρίζει αδιάφορα, το κακό έγινε κι εμείς πληρώνουμε. Με τους ίδιους πολιτικούς στα πόστα και χωρίς να τους εξιλεώνει ένα… χαρακίρι(!;), μια, έστω, παραίτηση, δημόσια «συγγνώμη» ή ένας… αναστεναγμός. Ωστόσο, με τους Καραβέλες, τους Χριστοφοράκους και το φευγιό τους, έγινε χειροπιαστός ένας ιδιότυπος ρατσισμός. Δεν τους πειράζουμε-είναι «διάσημοι». Δεν τα χαλάμε με τους Γερμανούς-έχουν το πάνω χέρι. Δεν μας συμφέρουν κόντρες με τους ευρωπαίους-χρωστάμε. Και η ζωή κυλάει με χρέη και… σεβασμό στις «φίρμες».

ΠΟΙΕΣ άλλες «φίρμες» πλάκωσαν στην πατρίδα μας και το’ χουμε καμάρι; Οι ποδοσφαιριστές! Απ’ την άκρη του κόσμου και χωρίς να κοιτάμε τα… δόντια και το χρώμα της επιδερμίδας τους. Αγορασμένοι είναι είτε νοικιασμένοι, για να τρέχουν στα γήπεδα σαν μηχανάκια, και η «φίρμα» στην πλάτη να σφραγίζει τη χαμένη «ιδεολογία» (και) του ποδοσφαίρου. Γι αυτόν, λοιπόν, τον χορό των εκατομμυρίων περί το κλοτσοσκούφι και τους «αγορασμένους» που μετάλλαξαν το ελληνικό ποδόσφαιρο, για την εξαγωγή συναλλάγματος με αφεντικά και χρυσοπληρωμένους «δούλους», δεν νοιάστηκε κανένας. Ούτε η Πολιτεία που τους φυλάει στα γήπεδα (ΜΑΤ) με τα δικά της έξοδα, ούτε τα στίφη «φιλάθλων» με τις μολότοφ, που αφήνουν το ρόπαλο μόνο για να πιουν… νερό στο όνομα των (εισαγόμενων) άσων.

ΩΣΤΟΣΟ, η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις, απρόβλεπτα και παγίδες. Δεν προβλέπαμε την επέλαση μεταναστών-η παγκοσμιοποίηση την πρόβλεπε.

Μας ήρθαν και τους φορτωθήκαμε, μας τρέφουν και τους τρέφουμε, βγαίνει απ’ την ψυχή του μέσου έλληνα ο «Ξένιος Δίας» και γίνεται υπομονή και ανοχή. Ωστόσο, με το πρόσωπο της εξουσίας ψυχρό κι ανέκφραστο για μελλοθάνατους που σβήνουν.

ΔΕΝ είναι… Καραβέλες και Χριστοφοράκοι οι απεργοί πείνας για να μεθοδεύσει το φευγιό τους η Κυβέρνηση. Είναι εισαγόμενη δυστυχία και η

εξουσία δεν γυρίζει να τους δει. Χωρίς να το νιώθει πως κρατάει βόμβα στα χέρια της. Να το (καλο)σκεφθεί, πριν (πού… ξέρεις;) εκραγεί.

Του Θανάση Νικολαΐδη