ΤΟ έγκλημα (με τη διαβάθμισή του), οι δράστες, τα θύματα. Και η κοινωνία. Και οι… κυβερνήσεις. Ξεκινάμε απ’ τον κλεφταράκο της γειτονιάς. Θα κλέψει με την άνεσή του (και ίσως για τη δόση του), θα κάνει στη φυλακή τις… διακοπές του και ξανά προς τη δόξα. Κι αν η Πολιτεία τού επιβάλει την εργασία κατά τη διάρκεια της ποινής του, είναι «απάνθρωπη», «οπισθοδρομική» και ολίγον… φασιστική. Μη κουραστεί δουλεύοντας στη φυλακή. Για να τον τρέφουμε τζάμπα γι αυτόν, δαπανηρά για ‘μας. Μη πληγωθεί το «παλικάρι» κι ας γρονθοκόπησε τη γριούλα για να της αρπάξει το πορτοφόλι…
ΚΙ ύστερα; Περίμενέ τον «αναβαθμισμένο» και πιο… επιστήμονα απ’ τη σύντομη εκπαίδευσή του στη φυλακή, όπου (προ)μελέτησε την επόμενη ληστεία. Δεν δούλεψε για να αποδώσει τα κλεμμένα. Δεν τον στάμπαρε η κοινωνία (στο όνομα των προσωπικών δεδομένων) για να τον αναγνωρίσει ο κόσμος και να του κόψει τη φόρα για την επόμενη «προσπάθεια». Δεν θα επισημάνει τον παιδεραστή έξω απ’ το σχολείο, μιας και δεν «έκοψε» τη φάτσα του με το «μοζαΐκ» απάνω της.
ΞΕΘΑΡΕΜΜΕΝΟΣ απ’ την ατιμωρησία και ενθαρρυμένος απ’ τους τριγύρω που κλέβουν με τον τρόπο τους (απ’ τον βενζινά με το «μηχανάκι» και τον φακελάκια του ΕΣΥ, της πολεοδομίας και της εφορίας, μέχρι τον μιζαδόρο πολιτικό), διεύρυνε τη δράση του, προσάρμοσε και τον οπλισμό του. Επεξέτεινε τον «κύκλο εργασιών» του, ζωσμένος πλέον στ’ άρματα. Τέλος το καρβέλι στη μασχάλη και με τους Ιαβέρηδες να τον κυνηγούν. Μιλάει, τώρα, η σπείρα και το καλάσνικοφ.
ΤΑ υπόλοιπα τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, τα ζούμε. Με το… μαύρο δάκρυ των πολιτικών που κάνουν ό,τι μπορούν για την προσωπική τους ασφάλεια και για τη φύλαξη «προσωπικοτήτων». Χωροφύλακες ξοπίσω τους, φρουρά για «φίρμες» της καθημερινότητας ακόμα και για τα μπουζούκια και τα άμοιρα παιδιά του ΔΙΑΣ ξεμοναχιασμένα. Αντί να δουν πολλούς οι δολοφόνοι και να το βάλουν στα πόδια, είδαν τους δυο, τους τρεις τους τέσσερις, όπλισαν και πυροβόλησαν.
Ο,ΤΙ κι αν πούμε θα’ ναι λόγος κενός, προσωρινός και μόνο οι μάνες τους κλαίνε στ’ αλήθεια. Η Πολιτεία θα «ξεχρεώσει» με δυο στεφάνια, η Κυβέρνηση με μια σύνταξη και εμείς θα τα ξεχάσουμε. Με το κοινοβούλιο να μη στέργει στα ισόβια (και να τα εννοεί) και στην θανατική καταδίκη (για ειδεχθή εγκλήματα) που είναι παρελθόν. Γι αυτό και πήξαμε στο έγκλημα και με τον επίδοξο δολοφόνο να ενθαρρύνεται απ’ την προοπτική της ατιμωρησίας του.
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΙ ύστερα; Περίμενέ τον «αναβαθμισμένο» και πιο… επιστήμονα απ’ τη σύντομη εκπαίδευσή του στη φυλακή, όπου (προ)μελέτησε την επόμενη ληστεία. Δεν δούλεψε για να αποδώσει τα κλεμμένα. Δεν τον στάμπαρε η κοινωνία (στο όνομα των προσωπικών δεδομένων) για να τον αναγνωρίσει ο κόσμος και να του κόψει τη φόρα για την επόμενη «προσπάθεια». Δεν θα επισημάνει τον παιδεραστή έξω απ’ το σχολείο, μιας και δεν «έκοψε» τη φάτσα του με το «μοζαΐκ» απάνω της.
ΞΕΘΑΡΕΜΜΕΝΟΣ απ’ την ατιμωρησία και ενθαρρυμένος απ’ τους τριγύρω που κλέβουν με τον τρόπο τους (απ’ τον βενζινά με το «μηχανάκι» και τον φακελάκια του ΕΣΥ, της πολεοδομίας και της εφορίας, μέχρι τον μιζαδόρο πολιτικό), διεύρυνε τη δράση του, προσάρμοσε και τον οπλισμό του. Επεξέτεινε τον «κύκλο εργασιών» του, ζωσμένος πλέον στ’ άρματα. Τέλος το καρβέλι στη μασχάλη και με τους Ιαβέρηδες να τον κυνηγούν. Μιλάει, τώρα, η σπείρα και το καλάσνικοφ.
ΤΑ υπόλοιπα τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, τα ζούμε. Με το… μαύρο δάκρυ των πολιτικών που κάνουν ό,τι μπορούν για την προσωπική τους ασφάλεια και για τη φύλαξη «προσωπικοτήτων». Χωροφύλακες ξοπίσω τους, φρουρά για «φίρμες» της καθημερινότητας ακόμα και για τα μπουζούκια και τα άμοιρα παιδιά του ΔΙΑΣ ξεμοναχιασμένα. Αντί να δουν πολλούς οι δολοφόνοι και να το βάλουν στα πόδια, είδαν τους δυο, τους τρεις τους τέσσερις, όπλισαν και πυροβόλησαν.
Ο,ΤΙ κι αν πούμε θα’ ναι λόγος κενός, προσωρινός και μόνο οι μάνες τους κλαίνε στ’ αλήθεια. Η Πολιτεία θα «ξεχρεώσει» με δυο στεφάνια, η Κυβέρνηση με μια σύνταξη και εμείς θα τα ξεχάσουμε. Με το κοινοβούλιο να μη στέργει στα ισόβια (και να τα εννοεί) και στην θανατική καταδίκη (για ειδεχθή εγκλήματα) που είναι παρελθόν. Γι αυτό και πήξαμε στο έγκλημα και με τον επίδοξο δολοφόνο να ενθαρρύνεται απ’ την προοπτική της ατιμωρησίας του.
Του Θανάση Νικολαΐδη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου