Εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια που εισέβαλλαν στη ζωή μας τα κινητά (ναι, υπήρχε ζωή και πριν απ αυτά), ο νεοέλληνας αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι σε αυτά. Επικοινωνώ, άρα ζω, έγινε το σύνθημά του.
Και όπως σε κάθε τι, έτσι και σε αυτό, η υπερβολή μας ως λαός, πάει σύννεφο.
Όπου πας κι όπου σταθείς, θα δεις διάφορους και διάφορες να κυκλοφορούν με ένα κινητό κολλημένο στο αυτί, ή στη περίπτωση των hands free να μουρμουρίζουν από μόνοι τους.
Μα καλά, τι λένε όλοι αυτοί; Τόση ανταλλαγή πληροφοριών τέλος πάντων; ‘Άλλος οδηγάει και μονολογεί, άλλη περπατάει και μιλάει, κ.ο.κ.
Έχω δει τυπάκι σε μηχανάκι, να...
μιλάει συγχρόνως σε δυο κινητά… και να τα καταφέρνει μάλιστα, χωρίς να σπάσει το κεφάλι του. Μιλάμε για καταστάσεις τρέλας. Είναι να αναρωτιέσαι, μα πως λειτουργούσαμε ως λαός πριν από τα κινητά; Θυμάται κανείς;
Αμ το άλλο; Όλοι μα όλοι με τα laptops, τα netbooks, τα notebooks, τα iPhones, και ποιος ξέρει τι άλλο, διαδικτυωμένοι… Πας να πιεις καφέ, και θα δεις τρεις τέσσερις τουλάχιστον να είναι προσηλωμένοι στην οθόνη του υπολογιστή τους. Και άντε, πριν από κάποια χρόνια, θα τους δικαιολογούσα, έβλεπαν πως πάει ο …Λαναράς και αν ο δείκτης Nikkei σημειώνει άνοδο; Σήμερα όμως; Προς τι τόση ενημέρωση;
Αν πλησιάσεις βέβαια τη οθόνη, θα δεις ότι οι περισσότεροι ενημερώνονται για τον …ΠΑΟΚ, ή για το νέο αριστούργημα της Lady Gaga! Ήμαρτον δηλαδή.
Το ίδιο συμβαίνει κι αν μπεις σε κάποιο ιντερνέτ καφέ. Το 90% των δικτυωμένων θαμώνων θα παίζει κάποιο γελοίο online παιχνίδι, ή θα ενημερώνεται για τις τελευταίες μεταγραφές. Μιλάμε για μεγάλο νταλκά.
Είναι πραγματικά κρίμα, ένα τέτοιο μέσο, όπως το διαδίκτυο, που προσωπικά πιστεύω ότι ανήκει στις τρεις κορυφαίες ανθρώπινες εφευρέσεις όλων των εποχών, να χαραμίζεται τόσο φτηνά.
Να μπορεί δηλαδή κάποιος πιτσιρικάς (ή μη) να έχει πρόσβαση στη γνώση όλου του κόσμου, με ένα μόνο κλικ, και αντ` αυτού να σπαταλά ατελείωτο χρόνο στο απόλυτο τίποτα. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Και έτσι, ενώ όλοι μα όλοι επικοινωνούν με τα κινητά, όλοι μα όλοι έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να έχουμε καταντήσει ένα είδος ψηφιακών ζόμπι.
Όπως η εικόνα που είδα πριν από λίγο και που με ώθησε στο να γράψω αυτό το παραλήρημα. Ηλιόλουστη ημέρα, σε κεντρικό καφέ, τρεις κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, και όμως… επαφή καμία. Η κάθε μία κολλημένη στην οθόνη του κινητού της, απομονωμένη τόσο από τις φίλες της όσο κι από τον κόσμο. Απομονωμένη απ τη ζωή.
Ψηφιακά ζόμπι. Όπως ακριβώς μας θέλουν κάποιοι. Και δεν χρειάστηκαν καν αλυσίδες ή τανκς. Μας δέσανε ψηφιακά, και το δεχθήκαμε αυτοβούλως. Και ποιος ξέρει τι ακόμη θα ακολουθήσει; Το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο.
Strange Attractor
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου