Το ίδιο έργο βλέπουμε από τη μέρα της αποχώρησης του Ρενέ Χένρικσεν. Φέτος παρά την οικτρή οικονομική κατάσταση, έχω την εντύπωση ότι με μετρημένες κινήσεις μπορεί ν’ αλλάξει η εικόνα της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός ρεαλιστικά πρέπει να έχει οδηγό την τρέχουσα σεζόν να παίξει καλό ποδόσφαιρο κι ό,τι ήθελε προκύψει. Με την Ευρώπη να μας απασχολεί πλέον από του χρόνου, απέναντι στις ομάδες της Σούπερ Λιγκ ο παραπάνω στόχος δεν δείχνει ακατόρθωτος....
Ο ΠΑΟ μπορεί να έχασε τις προσωπικότητές του, όμως έχει ποδοσφαιριστές που μπορούν να αποδώσουν ποιοτική μπάλα, ειδικά όταν το σύστημα του Ζεσουάλδο δώσει τη δυνατοτητα σε Λέτο, Κουίνσι, Νίνη, Κλέιτον, Λάζαρο να βρίσκονται κοντά ο ένας με τον άλλο. Στο διάστημα 45'-60' στο ΟΑΚΑ με την Οντένσε η ομάδα απέδωσε καλά με τον Σωτήρη να «τρυπά» διαρκώς αριστερά τον Μεντί, τον «Κλέι» να κάνει μέχρι και τάκλιν αυτοθυσίας (από εκεί βγήκε η πάσα μισό-γκολ στο δοκάρι του Νίνη), τον Κατσουράνη να βγαίνει ως κρυφός φορ δίπλα στον Τοτσέ.
Φυσιολογικά μετά οι αναπνοές βάρυναν (δεύτερο επίσημο παιχνίδι της περιόδου, γαρ), οι Δανοί ανασκουμπώθηκαν και βλέποντας στον άξονα το κενό που άφηναν δύο «δεκάρια» (Νίνης, Κλέιτον), ένα «οκτάρι» («Κατσούρ») κι ένας φουλ επιθετικογενής εξτρέμ (Λέτο) έφεραν την μπάλα κοντά στα δοκάρια του Τζόρβα με τις γνωστές οδυνηρές συνέπειες. Στη παρούσα φάση το 4-3-3 δεν δείχνει να «κουμπώνει», όχι όσο παραμένει εκτός ρυθμού ο Ζέκα που ήρθε να καλύψει τη θέση του αριστερού κεντρικού μέσου. Από την άλλη με ένα τέτοιο επιθετικογενές σύστημα , ο προπονητής οφείλει να προστατεύσει κυρίως την άμυνά του και δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη λύση από το να καθιερώσει τον Κατσουράνη πλάι στον Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ. Οι δυο τους συνεργάστηκαν εξαιρετικά πέρσι στο Καζάν, αλλά ο «Μπουμ» έπαθε θλάση στο ημίχρονο και δεν μπόρεσε να συνεχίσει.
Ο Πατρινός δεν έχει πια τρεξίματα, είναι ή να τον βάζεις «οκτάρι» όπως ο Τεν Κάτε ή στα μετόπισθεν. Αν επιλέξεις να τον έχεις στο κέντρο, τότε η μόνη λύση είναι να πας σε 4-2-3-1 με Βιτόλο-Σιμάο παρεούλα στον άξονα, μπας και δούμε κανένα κλέψιμο. Προς το παρόν με υπερβολικά light σύνθεση στα χαφ, οι αντίπαλοι σε όλα τα ματς ανέβασαν παίκτες από τις δεύτερες γραμμές, κάτι που πληρώσαμε. Ο Παβίσεβιτς στο Ισραήλ κατέβαινε με την άνεσή του δέκα μέτρα μπροστά από τη σέντρα κάνοντας παιχνίδι (στο πρώτο μέρος), στο ΟΑΚΑ είδαμε τους ακραίους μπακ (Ρούουντ, Μεντί) και τους κεντρικούς μέσους (Τζεμπά-Τζεμπά, Αντρέασεν) να παίρνουν πολλές πρωτοβουλίες και να σκοράρουν.
Η ασφάλεια στην άμυνα θα σημάνει και την προσπάθεια εφαρμογής επιθετικών τακτικών από τον Φερέιρα, έστω κι αν Τοτσέ, Πετρόπουλος δεν είναι κατάλληλοι να παίξουν μόνοι μπροστά. Κανείς δεν μπορεί να βγάλει προσωπικές φάσεις, ούτε έχει δυνατότητα να συμμετέχει στην ανάπτυξη, όμως είτε με τον Κατσουράνη στα μετόπισθεν είτε με Βιτόλο-Σιμάο «αγκαζέ» στο κέντρο, ο κόουτς θα μπορέσει να χρησιμοποιεί στους τρεις πίσω από τον φορ τους πιο τεχνίτες παίκτες του, περιμένοντας από αυτούς να συνδυαστούν και ν΄ ανεβάσουν την ομάδα μπροστά, δίνοντας παράλληλα στηρίγματα στους (άτεχνους) στράικερ που θα περιμένουν την μπάλα μπροστά τους για να σκοράρουν.
Ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη μέσα στη γενική φετινή μαυρίλα να διαθέτει προπονητή με γαλόνια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, που έχει κάνει επιστήμη την αξιοποίηση των χώρων και μπορεί να διδάξει στους παίκτες πού και πώς πρέπει να κινούνται. Από το 2004 ποτέ δεν υπήρξε στην ομάδα αμυντική ασφάλεια και πολλοί ποιοτικοί μεσοεπιθετικοί θυσιάστηκαν ώστε να θωρακιστούν τα μετόπισθεν. Με τον Κατσουράνη μέσα στα πόδια του ο Φερέιρα έχει στο χέρι του τη λύση, προκειμένου να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό από τις μέτριες λύσεις Καντέ, Σαριέγκι και παράλληλα να του φύγουν οι φοβίες για τις συνεχόμενες γκέλες.
Δημήτρης Στρατής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου