Η σημασία της έμπνευσης

Από τους Βρετανούς το περιμένεις αυτό: κάποτε ο Τέρι Μπούτσερ είχε βγάλει ένα ολόκληρο ματς με σπασμένο κεφάλι. Δεν είναι μόνο οι Άγγλοι που υποστηρίζουν ότι το ποδόσφαιρο και η αντρίλα είναι αλληλένδετα: δεν είναι, καν, μόνο οι Βρετανοί....

Εντούτοις, αν και όλος ο κόσμος συμφωνεί με τον μαγνητισμό που σηματοδοτεί η μπρουτάλ ύφανση του πιο αναγνωρισμένου παιχνιδιού στο σύμπαν, ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να δεχθούν σκληρά μαρκαρίσματα σε πολυδιαφημισμένα προϊόντα (και αυτό είναι το μόνο ασφαλές να πει κάποιος για τους πραγματικά καλούς ποδοσφαιριστές) του παιχνιδιού. Βεβαίως, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Εδώ ο λόγος γίνεται για κάτι πέρα από τα λεφτά, κάτι πρωτογενές που καταδεικνύει την αγνότητα του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού: τη σημασία της έμπνευσης, που (πρέπει να) προσέφερε ο Ρόι Κάρολ στους συμπαίκτες του. Τόση (πρέπει να) είναι η δύναμή της, που αυτή θα (πρέπει να) είναι η τελευταία σκέψη τους, πριν κοιμηθούν τη νύχτα της Πέμπτης.

Ο Νικόλας Δεληγιάννης έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει φωνάζοντας το όνομά του: για τον 35χρονο τερματοφύλακα της ομάδας πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού τα κοινά με τον 37χρονο Βορειοϊρλανδό είναι πιο πολλά από αυτό της ηλικίας. Μόλις προσφάτως, μετά από ένα σκηνικό όχι άξιο αναφοράς που συνέβη σε ένα ματς της ομάδας πόλο Ανδρών, ο Δεληγιάννης δεχόταν ότι στον «πόνο μπορείς να γλιστρήσεις και να σου φύγει η μπάλα από τα χέρια, μπορείς να θολώσεις και να μη σημαδέψεις καλά, αλλά δεν μπορείς να αφήσεις τον αντίπαλο να σου ξεφύγει». Αυτές οι στιγμές, του πόνου, δείχνουν το ποιόν του αθλητή. Και αυτή η φιλοσοφία εμφανίστηκε στην απόκρουση του Ρόι Κάρολ στην κεφαλιά του Βαλντές.

Η πιο ενδιαφέρουσα επιστημονική έρευνα από όλες, τη φετινή σεζόν, θα ήταν το… ψυχογράφημα των οπαδών του Ολυμπιακού όσον αφορά στον τερματοφύλακα, μία θέση με την οποία η σχέση τους διέπεται από μυστικισμό: από τη λατρεία στον Ελευθερόπουλο στη γιούχα στο ματς με τη Λίβερπουλ, την προσωρινή εξιλέωση στο «Ολντ Τράφορντ» και στην τελική από έδρας καθήλωση που προέκυψε μετά από εκείνο το καταστροφικό ματς στο Τορίνο, στη σχεδόν υπνωτιστική επιρροή που τους ασκούσε ο Αντώνης Νικοπολίδης- και την οποία είχε και εκείνος με τα σουτ που δεν έπιανε και τα οποία απλώς κοιτούσε να βγαίνουν έξω- και από εκεί στην απέχθεια, χωρίς έλεος, για τον Κοστάντσο, την υποστήριξη στον Μέγιερι και στον κεραυνοβόλο έρωτα για τον Ρόι Κάρολ, ο οποίος μοιάζει να υπάρχει από πάντα- πριν πιάσει το πέναλτι στη Μόσχα και πριν κάνει αυτήν την ηρωική εμφάνιση, ως πλανεμένος στο χόρτο του Καραϊσκάκη Ελ Σιντ, για 25 λεπτά.

Όταν ήρθε η ώρα, ο Κάρολ έκανε την απόκρουση που έπρεπε στην  κεφαλιά του Βαλντές, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να πιάσεις μία προσπάθεια όταν δεν μπορείς να κουνήσεις το αριστερό πόδι, έμοιαζε περισσότερο με ένα δυνητικό Matrix, αφού ο Κάρολ μετατόπισε το σώμα του προς τα πίσω με τέτοιο τρόπο που αν το έδαφος ήταν οριζόντιο, θα φαινόταν ότι το σέρνει. Το δεξί του, σου δίνει την εικόνα ότι, είναι κολλημένο στο έδαφος και δεν μπορεί ή φοβάται να το σηκώσει, διότι έτσι ισορροπεί τον πόνο^. Φοβάται ότι αν βρεθεί εξ ολοκλήρου στον αέρα θα υποφέρει. Με αυτή την αίσθηση το κάνει ελάχιστα, ίσα ίσα για να στείλει την μπάλα στο δοκάρι και έπειτα, μέσω ενός φλίπερ στο οποίο η δική του αίσθηση σιγουριάς μοιάζει να έχει χέρια, να την κρατάει στη γωνία, έχοντας την εικόνα του παραπεταμένου, του απελπισμένου, του «τώρα τελείωσε. Επιτέλους».

Η απόκρουση του Κάρολ σε αυτήν την κεφαλιά είναι απλώς το συμπέρασμα: το κυριότερο είναι ότι η εικόνα του έμεινε άσπιλη, συστατικό που χρειάζεται στις εμπνευσμένες ιστορίες, που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Στην ιστορία που ένας παππούς, σε 50 χρόνια, θα πει στο εγγόνι του, ο Κάρολ θα παίζει για ένα ημίχρονο με μισό πόδι, θα έχει σπάσει το πόδι του, έξι παίκτες της Ρούμπιν Καζάν θα προσπαθούν να σκοράρουν σε κενή εστία και εκείνος θα πετάγεται, «θαρρείς πως ήταν ένα μυθικό τέρας, με 12 χέρια και έξι πόδια», θα συνεχίζει η αφήγηση. Η μόνη αλήθεια με το τι πραγματικά συνέβη στο Καραϊσκάκη, είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έφαγε γκολ. Αν ο Κάρολ το έτρωγε γκολ, θα ήταν επιτρεπτό, ένα δίκαιο άλλοθι.

Αλλά δεν θα γινόταν ποτέ ιστορία, εκείνη που τρέφει τον μύθο και από γενιά σε γενιά παρουσιάζεται διαφορετικά: με ίδια αλήθεια την ένταση εκείνης της νύχτας, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

gavros