Το Ελληνικό θρίλερ είναι πολιτικό, όχι οικονομικό.

• “Οι Ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ αλλά για πολιτικούς λόγους ο κ. Παπανδρέου δεν το έλεγε στον Ελληνικό λαό. Με είχε πάρει τηλέφωνο το μήνα Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 2009 λέγοντάς μου ότι χρειαζόμαστε βοήθεια”. (Συνέντευξη του Ντομινίκ Στρος Καν, το 2011 στο Canal+. Σήμερα, ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, είναι φυλακή σαν ύποπτος για συνέργεια σε μαστροπεία, δηλαδή για νταβατζιλίκι)

• Γ. Α. Παπανδρέου: “Είμαστε σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση. Νομίζεις πως το ΔΝΤ θα μπορούσε να έλθει στην Ελλάδα να μας βοηθήσει”; – Ντομινίκ Στρος Καν: “Η ΕΕ δεν θα σας άφηνε να έρθετε σ’ εμάς”. – Γ. Α. Παπανδρέου: “Μην ανησυχείς για την Ευρώπη, εγώ μπορώ να τους πείσω”. (Συνομιλία Γ.Α.Παπανδρέου – Στρος Καν το 2009. Πηγή: Επίκαιρα, Μάρτιος 2011)

Το χειμώνα του 2009, ο τότε πρωθυπουργός κ. Γ. Α. Παπανδρέου συμπλήρωνε 28 χρόνια επαγγελματικής πολιτικής παρουσίας στην Ελλάδα. Από 32 ετών διετέλεσε μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΠαΣοΚ, υφυπουργός πολιτισμού (1985), δύο φορές υπουργός παιδείας (1988 και 1994), δύο φορές υφυπουργός εξωτερικών (1993 και 1996), υπουργός εξωτερικών (1999) και πρωθυπουργός (2009).

Συνεπώς, αποκλείεται να μην γνώριζε το βαθμό διαφθοράς της ελληνικής κρατικής μηχανής. Παρά ταύτα από το 2009, με δική του πρωτοβουλία αλλά και συντονισμό, συνεπικουρούμενος από τον κ. Παπακωνσταντίνου, την κυβέρνησή του καθώς και από ολόκληρη την κοινοβουλευτική του ομάδα ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια για τον διεθνή διασυρμό της χώρας που τον εξέλεξε πρωθυπουργό.

“Η Ελλάδα είναι χωμένη μέσα στη διαφθορά”

Ήταν το 2009 όταν οι Financial Times αντιγράφοντας τον κ. Παπανδρέου σημείωναν ότι “η Ελλάδα παραδέχεται πως είναι χωμένη μέσα στη διαφθορά”. Τις ίδιες μέρες, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο αποκάλυπτε ότι ο αρχηγός του ΠαΣοΚ και πρωθυπουργός της Ελλάδος “αναγνωρίζει ότι υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα της διαφθοράς σε ολόκληρη τη διοίκηση, συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών”.

Βλέπετε, είχε ανάγκη να βγάλει ασπροπρόσωπο τον φίλο του, τον Στρος Καν, γιατί το 2009 του είχε υποσχεθεί ότι “Μην ανησυχείς για την Ευρώπη, εγώ μπορώ να τους πείσω για να έρθουμε στο ΔΝΤ”. Όσοι διέθεταν δυο δράμια μυαλό τότε, φώναζαν ότι τέτοιου είδους δηλώσεις από πρωθυπουργό είναι βαθύτατα επιζήμιες.

Όντως. η ελληνική δημόσια διοίκηση να ήταν και ίσως να είναι ακόμη βουτηγμένη στη διαφθορά, στις μίζες και στην απραξία. Όμως κανένας δεν είχε μας ρωτήσει – κανένας δεν ενδιαφερόταν για το τι συμβαίνει στο σπίτι μας. Υπήρχαν ακόμη περιθώρια να χώσει το νυστέρι βαθιά στο κρέας της δημόσιας διοίκησης και να σπάσει το απόστημα. Υπήρχε δυνατότητα να καταστρέψει μέσα σε μια νύχτα τα πολιτικοοικονομικά παραμάγαζα και τις συντεχνίες που από το 1981 διοικούν ερήμην των υπουργείων και της βουλής.

Οι παρομοιώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου

Δεν ήταν ανάγκη να δώσει λαβή στον ”φίλο του” τον Ντομινίκ Στρος Καν να λέει ότι “η Ελλάδα είναι χωμένη μέσα στα σκ.τά”, ενώ ο ίδιος μετά από δυο χρόνια βρέθηκε φυλακισμένος με κατηγορίες για συμμετοχή σε κύκλωμα νταβατζήδων.

Το 2009 ο “Τιτανικός” δεν είχε χτυπήσει ακόμα στα βράχια. Σύμφωνα με την έκθεση της επιστημονικής επιτροπής του Αμερικάνικου Κογκρέσου για την Ελλάδα, το Ελληνικό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ την πενταετία 2005 – 2009 είχε μείνει σχεδόν στάσιμο ενώ τη χρονιά του 2010 εμφάνισε αιφνίδια αύξηση 12%. Δηλαδή ανέβαινε κατά μία ποσοστιαία μονάδα στο κάθε τέλος του μήνα.

Όταν όμως ο πρωθυπουργός μιας χώρας βγαίνει και δηλώνει ότι η πατρίδα του είναι διεφθαρμένη ως το κόκκαλο, εκτός του αν λέει στεγνά ψέματα, την ίδια ώρα παραδέχεται ότι η κατάσταση διαφθοράς στην οποία έχει περιέλθει η κρατική του μηχανή δεν επιδέχεται επισκευής.

Άραγε αυτή είναι η δουλειά του πρωθυπουργού μιας χώρας; Να βγαίνει και να ξεφτιλίζει το λαό του;

Έτσι μας κουβάλησε το ΔΝΤ…

… και τον Μάιο του 2010 ζήτησε απ’ όλους τους Έλληνες να να σφίξουν τα δόντια τους και να υποταχθούν στον μηχανισμό του Μνημονίου. Ο ίδιος όμως μαζί με τους υπόλοιπους 299 βουλευτές φρόντισαν να συνεχίσουν το πάρτι. Το ίδιο και η κυβέρνησή του με τους χιλιάδες παρατρεχάμενους, τις κομματικές ΔΕΚΟ και τα υπουργεία πολυτελείας.

Μέχρι σήμερα, αυτοί που πραγματικά πόνεσαν και κουβαλούν το μνημόνιο, είναι οι εργάτες και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι εξαθλιωμένοι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι (δηλαδή όσοι δεν προέρχονται από τις ΔΕΚΟ και τα ευγενή ταμεία), οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι και τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδάκια που ψευτοζούν σε νοικοκυριά εξαιρετικά χαμηλών ή και μηδενικών εισοδημάτων.

Σήμερα, ο πόνος έχει εισβάλει στα Ελληνικά σπίτια που δυσκολεύονται να βγάλουν το δεκαπενθήμερο. Για το εθνικό καράβι δεν ξέρω, αλλά η δική μας βαρκούλα είναι στα βράχια και δεν ψάχνει κανείς για να μας βρει.

Το ελληνικό θρίλερ δεν είναι οικονομικό. Είναι πρώτα πολιτικό και πολύ παρακάτω, μετά από πολλές σελίδες, γίνεται οικονομικό.

Κώστας Κουρούνης στο freepen.gr