Η ανήμπορη κοινωνική εξέγερση

Τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αλβανία αποδεικνύουν ότι το ενδεχόμενο οι πολίτες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, είναι πάντοτε ανοικτό. Και ότι σε καταστάσεις κοινωνικής έντασης αρκεί μια σπίθα για να ανατιναχθεί το σύμπαν. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πρόσφατα γεγονότα έλαβαν χώρα σε κράτη περιφερειακά του «δυτικού κόσμου».
Στη Δύση ο γερασμένος πληθυσμός  είναι πολύ» μαλθακός» για να προβεί σε τέτοιες ενέργειες μαζικού χαρακτήρα. Ο πολίτης της «αναπτυγμένων κρατών» “ιδιωτικοποιεί” την κρίση, κοιτά πως θα τα βγάλει πέρα σε ατομικό επίπεδο, διστάζει να κοινοποιήσει τη δεινή οικονομική του κατάσταση. Κάποιοι λίγοι οδηγούνται στην αυτοκτονία, χωρίς καν να έχει αντιληφθεί ο περίγυρος τους το «αδιέξοδό» τους.
Εξαίρεση αποτέλεσαν οι ταραχές στη Βρετανία, στις οποίες όμως συμμετείχαν οι φοιτητές, οι οποίοι έβλεπαν το όνειρο της ολοκλήρωσης των σπουδών τους να γίνεται εφιάλτης. Στη Γαλλία πριν από μερικά χρόνια η εξέγερση είχε εθνικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που στα γεγονότα πρωτοστάτησαν μετανάστες δεύτερης γενιάς, οι οποίοι ζουν σε μεγάλο βαθμό απόβλητοι, στα γκέτο,στις παρυφές της γαλλικής κοινωνίας.
“Στην Ελλάδα τι θα γίνει;” είναι το ερώτημα όλων. Θα υπάρξει κοινωνική εξέγερση, όπως προβλέπουν πλέον πολλοί; Προς το παρόν, η λεγόμενη μικροαστική τάξη δείχνει μεγάλη αντοχή στην πίεση των εισοδημάτων της, η έκρηξη της ανεργίας δημιουργεί τάξεις νεόπτωχων, οι οποίοι όμως «ιδιωτικοποιούν» την πολύ δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται, ο θεσμός της οικογένειας δημιουργεί ανάχωμα προς την περιθωριοποίηση.
Το οικονομικό «πρόβλημα» του καθενός είναι υποκειμενικό και τις περισσότερες φορές  σχετικό. Συχνά έγκειται στην αδυναμία ευρύτερων στρωμάτων να διατηρήσουν ένα δαπανηρό τρόπο ζωής στον οποίο είχαν εθιστεί. Άρα πολλοί περιορίζουν δραστικά το «λίπος», κόβοντας καταναλωτικές συνήθειες και επικεντρώνονται απλώς στην «αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης» , στην στοιχειωδώς δηλαδή αξιοπρεπή τους διαβίωση.
Αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, τα μικροαστικά αυτά στρώματα δείχνουν μια απέχθεια προς τις μαζικές κινητοποιήσεις αλλά και τη χρήση βίας. Έχουν βαθιά πίστη στο «σύστημα» και θεωρούν ότι μετά την κρίση θα έχουν και πάλι μία «θέση κάτω από τον ήλιο». Κινήματα όπως το «δεν πληρώνω» θα έχουν πάντα πέραση στη χώρα μας, καθώς εκδηλώνονται ατομικά (σπρώχνω τη μπάρα και φεύγω) και ενσωματώνουν την εγγενή απειθαρχία προς τη κρατική εξουσία και τον κάθε είδους εξαναγκασμό.
Συμπερασματικά,  η κοινωνική έκρηξη θα έλθει όταν οι πολίτες δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους.
Αλλά φαίνεται ότι είμαστε ακόμα πολύ μακριά από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Μικρός Οδυσσέας
antinews.gr