Ο Χριστός σαν πρώτη προτεραιότητα στην ζωή μας

Στην διάρκεια της ζωή μας αντί να έχουμε τον Χριστό σαν πρώτη προτεραιότητα δυστυχώς τον παραγκωνίζουμε και τον ντύνουμε με τον μανδύα της κοσμικότητας στην ουσία βλασφημώντας την εικόνα Του.
Μπορεί να είμαστε Χριστιανοί αλλά χωρίς Χριστό μέσα μας αλλά μόνο έξω. Αν και έχουμε πάρει το Άγιο Βάφτισμα στην ουσία δυσκολεύουμε το Άγιο πνεύμα να ενεργήσει στην ζωή μας τοποθετώντας τον Εγώ και την κοσμικότητα σαν πρωταρχικές αρχές του βίου.
Για παράδειγμα βλέπουμε το τριώδιο για το καρναβάλι, το Πάσχα μόνο για τον αρνί και την εκδρομή στην εξοχή, τα Χριστούγεννα για τα δώρα και τα γλυκά και τις γιορτές για οικογενειακές συγκεντρώσεις και φαγοπότι...
Αυτό είναι χρησιμοποίηση του Χριστού αλλά χωρίς Χριστό απλά με κάτι άλλο που ο καθένας το ονομάζει όπως αυτός επιθυμεί. Μπορεί ακόμα να πηγαίνουμε εκκλησία αλλά από αγώνα να μην προσπαθούμε καθόλου. Είναι αυτό που λέει μια φράση: "Όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει".
Όταν ο Χριστός γίνει απλά ένα κομμάτι σαν εκτέλεση Θρησκευτικού ή κοινωνικού καθήκοντος τότε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην ζωή μας και για αυτό δεν φταίει φυσικά ο Κύριος αλλά εμείς.
Ο Κύριος θέλει την συνέργεια του ανθρώπου για την σωτηρία του. Σωτηρία με το ζόρι δεν γίνεται. Η καλή προαίρεση, η αρχή και η προσπάθεια πρέπει να γίνει πρώτα από την δική μας μεριά και ο Κύριος φυσικά θα μας βοηθήσει.
Όταν ο Χριστός γίνει πρώτη προτεραιότητα τότε όλα αλλάζουν μέσα μας, έξω μας, στην αντίληψη μας , στην καρδιά, στο μυαλό παντού. Κάποια πράγματα μεταμορφώνονται και αντί να δίνουν σκότος στην ζωή την διαφωτίζουν με το αναστάσιμο φως του Κυρίου.
Ο θάνατος αντί να είναι το κακό , το τίποτα , το αφοριστικό αμέσως μετατρέπεται σε γέφυρα αλλαγής μετουσίωσης και σωτηρίας, μνήμη ενθύμησης αμαρτωλότητας και ματαιότητας, αλλά και ως κέρδος.
Η νηστεία από δίαιτα, η θρησκευτικό καθήκον γίνεται ίαση εκπαίδευση πειθαρχίας, δώρο στον Κύριο και παθοκτόνος των παθών. Ο πνευματικός αγώνας από ανάγνωση στο internet και σε βιβλία γίνεται στοιχείο και άθληση στην ζωή μας με καθημερινές προσπάθειες σε όλο το μήκος και πλάτος.
Η κοσμικότητα αντί για κατάσταση δοξασίας, λατρείας, αμαρτίας και εγωισμού μετατρέπεται σε εργαλείο για να πούμε σε όλους για τον Κύριο και την αγάπη του μέσο των μυστηρίων. Η προσευχή αντί να την βλέπουμε σαν λυχνάρι για να γίνει το δικό μας θέλημα , μεταμορφώνεται σε αγάπη για τον Κύριο και ικεσία για να μαλακώσει την καρδιά μας. Η επιθυμία μας για προσευχή αυξάνεται όχι απο συμφέρον αλλά από αγάπη για τον Κύριο.
Το εγώ αρχίζει να φθείρεται και να εκθρονίζεται ενώ αντί για επιθυμίες δικές μας , αναφωνούμε "Κύριε Ιησού Χριστέ γενηθήτω το θέλημα σου, κάνε με ότι θέλεις Κύριε". Ακόμα και σκέψεις όπως αναποδιά, δυστυχία, κακό, στεναχώρια, μετουσιώνονται από κακό λύκο σε μαθήματα εκπαιδεύσεως και οδηγούς ζωής. Η σύντροφος  απο συναισθηματικό ή προσωπικό κτήμα μετατρέπεται σε οδό αγάπης και πνευματικής αλληλοσυμπληρωματικής εξέλιξης και των δύο για να φτάσουμε στον ουρανό.
Το παιδί αντί να είναι δικό μας,  γίνεται του Κυρίου και του θελήματος του. Το παιδί είναι καρπός των ανθρώπων με την βοήθεια του Θεού και της αγάπη του προς εμάς. Η κτητικότητα και στις δύο σχέσεις είναι ένδειξη τεράστιας πνευματικής ασθένειας-πληγή. Η ζωή γίνεται μέσο και όχι σκοπός. Το σώμα οδηγός και όχι ωραιοποιημένη εξάρτηση για κοσμική εικόνα.
Όπως βλέπουμε από την στιγμή που ο Κύριος γίνεται οδηγός στην ζωή μας όλα αλλάζουν μεταμορφώνονται γίνονται αλλιώς. Τα πάντα έχουν την μορφή της επίσκεψης και όχι της ταύτισης,

Ας βάλουμε λοιπόν αδερφοί μου τον Κύριο και τα άχραντα μυστήρια του μέσο του αγώνας μας σαν πρώτο μέλημα στην ζωή μας και όλα θα ακτινοβολήσουν και θα μεταμορφωθούν .


πηγή